The Sly Collection
We worden er tegenwoordig mee om de oren geslagen: compilaties van games uit het verleden. Is het niet om nog wat extra centjes aan de spelletjes te verdienen, dan wel ter gelegenheid van een verjaardag of ter voorbereiding van een nieuwe titel in de reeks. Zo wist de God of War Collection het pad te effenen voor God of War III en dat de twee eerste games werden herwerkt voor de HD-standaarden van vandaag, is daarbij meer dan mooi meegenomen. De Sly Collection lijkt hetzelfde principe te eren: een compilatie van toppers uit het PS2-tijdperk, herwerkt voor HD-weergave en ideaal ter voorbereiding van Sly 4, dat er inmiddels ook zit aan te komen. De vraag der vragen blijft evenwel of deze nieuwe collectie van Sony de moeite waard is, en het antwoord der antwoorden lees je in onze review.
De drie Sly-games behoren tot de beste platformtitels van de PlayStation 2 en kan je in hetzelfde rijtje als Ratchet & Clank en Jak & Daxter zetten. In de onderlinge concurrentie tussen de drie reeksen zag het ernaar uit dat de Sly-games uiteindelijk iets moesten onderdoen, wat maakte dat veel gamers bijvoorbeeld wel de eerste game hadden gespeeld, maar de twee latere titels links lieten liggen. Een beperkt budget vraagt nu eenmaal om keuzes. Een compilatie van drie games voor een erg gunstige prijs is dan ook mooi meegenomen voor wie nog wat in te halen heeft, al zullen ook fans van de reeks hier zeker hun ding vinden.
De drie games zelf zijn qua inhoud niets veranderd ten opzichte van de originele PS2-titels. Het enige verschil zit hem in de opgepoetste graphics, die verbazend goed tot hun recht komen in hun 720p-weergave. De ruwe, cell-shaded cartoonstijl leent zich perfect voor een herwerking, en dat maakt dat de games ook vandaag nog om aan te zien zijn. De PS3-console wordt uiteraard verre van tot het uiterste gedreven, maar dat is logisch. Het voornaamste is dat de Sly Collection er meer dan degelijk uitziet, met levendige kleuren en een vlotte framerate. Als je tv het toelaat, kan je de games ook in 3D spelen. Leuk, maar vooralsnog niet veel meer dan een gimmick. Wat dat betreft is het nog wachten op games die werkelijk werden ontwikkeld met 3D in het achterhoofd.
Wat de gameplay betreft, mag je je verwachten aan wat je kent van de PS2-games. Hier is werkelijk niets aan veranderd, wat zo zijn goede en zijn slechte kanten heeft. Aan de ene kant krijg je immers de drie Sly-games onvervalst voorgeschoteld, puur zoals ze destijds waren. Nostalgie en typische platformelementen van toen steken de kop op. Wie de games bovendien niet gespeeld heeft, krijgt daar integraal de kans toe. Langs de andere kant betekent dit ook dat dezelfde minpuntjes van toen nog van de partij zijn. Zo kan je je beklag doen over de misschien iets te lineaire gameplay van het eerste deel, de soms wispelturige camerastandpunten, of de snelle dood die je kon sterven. Ook de bij momenten ontoereikende voice acting en moeilijke balans tussen speelbare personages in het derde deel zijn ongemoeid gelaten. Een minpunt dat uniek is aan de collectie zelf, is het feit dat je vanuit één van de games niet gewoon kan terugkeren naar het overzichtsmenu. Zit je dus in het eerste spel en wil je stoppen om vervolgens het tweede te spelen, dan kan dit niet zonder eerst de gehele collectie opnieuw te starten.
Uiteindelijk wegen de positieve punten zwaarder door dan de negatieve. De Sly Collection biedt drie volwaardige games die je elk tussen de acht en twaalf uur zoet zullen houden. Ze alle drie snel na elkaar spelen, biedt je als speler een mooie kijk op de evolutie van de reeks. Niet alleen wat de meer verfijnde graphics betreft, maar ook en vooral wat de gameplay betreft. Het eerste deel was, zoals gezegd, redelijk lineair. Aan de lopende band zit je sleutels te verzamelen zodat je een of andere deur geopend krijgt, of een of ander voorwerp in actie kan laten schieten. Hoewel er nu en dan eens een ander soort level de kop kwam opsteken om het lineaire te doorbreken, waren het toch grotendeels dergelijke missies die je op de proef stelden. Aan het einde van een level stond er dan een eindbaas op je te wachten, waarvoor je al je behendigheid bij elkaar moest scharrelen om hem te verslaan.
In het tweede en derde deel begon men meer en meer variatie te brengen. Niet alleen in het soort missies (de ene keer klassiek platform, de andere keer een explosief race-level), maar ook in de speelbare personages kwam er verandering. Hoewel deze variatie op zich welkom is, kon de uitwerking beter. Het tempo, de afwisseling, de balans tussen de verschillende personages kon beter, al verdient het introduceren van een schildpad in een rolstoel sowieso wel de nodige lof.
De Sly Collection biedt naast een grafische update ook nog enkele extraatjes. Zo is er uiteraard trophy-ondersteuning, wat voor velen al reden genoeg is om de games nog eens, of voor het eerst, te doorploegen. Speel je alle drie de games uit, dan krijg je bovendien de Sly 4-teaser te zien, al kan je die inmiddels ook al gewoon op het internet bewonderen. Tot slot heeft Sanzaru Games, dat verantwoordelijk is voor deze collectie, enkele mini-games toegevoegd. Dit werd overduidelijk gedaan om de Move-controller te promoten. Hoogstens zijn ze leuk om een paar keer te spelen, maar de waarheid is eigenlijk dat ze niet veel voorstellen. Een beetje schieten en met een helikopter rondvliegen, dat kan je, en dat is eigenlijk een teleurstelling. omdat de uitwerking ervan tekort schiet. Wat extra content betreft, had het dus best wat meer mogen zijn.
- Nostalgische platformactie
- Opgepoetste graphics
- Waar voor je geld
- Trophies
- Mini-games niets bijzonder
- Voice acting mocht beter
- Mist soms finesse