Heel wat gamers hebben een haat-liefdeverhouding met Need for Speed. De reeks heeft heel wat sterke games voortgebracht, maar ook al heel wat bagger. Toch is de hoop bij een nieuwe game altijd hooggespannen en dat was niet anders bij Need for Speed Unbound, vooral omdat Criterion ditmaal terug achter de knoppen zat.

Als je Need for Speed Unbound voor de eerste keer speelt, dan valt de nieuwe grafische stijl meteen op. Nu ja, deel van de grafische stijl alvast. De menu’s, de tussenfilmpjes, de personages en de effecten in de game hebben allemaal een comicboekstijl meegekregen. De wagens en de stad – ditmaal Lakeshore – zijn wel nog realistisch vormgegeven. Ergens vinden we het een beetje jammer dat Criterion het niet heeft gedurfd om de speciale stijl helemaal door te trekken. Niet dat de hele game er als een strip had moeten uitzien, maar nu zorgt de mix van stijlen soms voor een soort mismatch, waarbij je toch het gevoel hebt dat bepaalde zaken niet bij elkaar horen. Het lijkt er soms op dat Criterion een bepaald idee had, maar dan toch ook een beetje schrik om dat helemaal door te voeren.

Het Rentier-instituut zorgt al jaren voor de veiligheid van de Verenigde Staten. Niet tegen bandieten of buitenlandse machten, maar tegen de dreiging van vampieren, weerwolven en ander paranormaal gespuis. De Sanguisuge-vampieren hebben snode plannen om de mensheid op hun knieën te brengen en dus is het tijd om cowboylaarzen aan te trekken en je revolver schoon te maken. We gaan op vampierenjacht.

In Evil West stap je in de cowboylaarzen van Jesse Rentier, zoon van de huidige directeur van het Rentier-instituut en een geroemd vampierenjager. Het verhaal speelt zich af in een rare alternatieve versie van het Wilde Westen: gigantische bloedzuigers, ondergrondse piramides en natuurlijk alle vampieren en andere weerzinwekkende vijanden. Het zorgt voor omgevingen die het ene moment prachtig in beeld worden gebracht en andere die met een zeer beperkt kleurenpalet op je beeld worden getoverd. Het verhaal is weinig spannend en de personages hebben, buiten grofgebekte dialogen en een voorkeur voor extreem geweld, weinig diepte.

Als er één cliché is dat je in een game nooit mag gebruiken dan is het wel “one more job”. Zo begint jammer genoeg Jacob Lee in The Callisto Protocol. Vijf minuten later ligt zijn ruimteschip in stukken uit elkaar en zit hij zelf opgesloten in een cel. Eigen schuld, dikke bult zeggen we dan.

Nog eens vijf minuten later barst de hel helemaal los. Black Iron Prison, de gevangenis op de maan Callisto waar de game zich grotendeels afspeelt, wordt overspoeld met een soort agressieve zombies. Wat er aan de hand is, dat weet je niet, maar dat je wil en moet overleven is duidelijk.