Er zijn maar weinig gameseries die zo hard verankerd zitten in de jeugdcultuur van eind jaren ’90 en begin jaren 2000 als Tony Hawk’s Pro Skater. Het was niet alleen een game over skateboarding, het WAS skateboarding, of toch het beeld dat veel jongeren daarvan hadden. Een combinatie van punkrock, graffiti-achtige esthetiek, baggy broeken en een nonchalante afkeer van alles wat naar school, regels of verantwoordelijkheid rook. Het was MTV in speelbare vorm. Wie een remake van die games maakt, weet dat hij niet alleen gameplay moet restaureren, maar ook een tijdsgeest probeert terug te halen. Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4 doet dat deels: technisch en mechanisch is dit een uitstekende heruitgave, een bundel die lekker weg speelt en vol zit met content. Maar cultureel blijft het wat hol klinken, alsof je de juiste akkoorden hoort, maar niet meer met het gebrul van de zanger erbij.

Laten we met het positieve beginnen, want dat is er gelukkig in overvloed. Het gevoel van die eerste run, na het opstarten, is puur nostalgie. Als je ooit deel 3 op de PlayStation 2 hebt gespeeld, herken je meteen het ritme, de structuur, de manier waarop je telkens nét die ene combo probeert te verlengen door een riskante grind. Dankzij de vloeiende animaties, verbeterde physics en modernere besturing speelt het zelfs beter dan toen. Manuals, reverts, wallplants: ze zitten er allemaal in en voelen natuurlijker dan ooit. Deel 3 geldt voor velen als het hoogtepunt van de reeks en dat wordt hier bevestigd. Of je nu probeert om de Sick Score te halen, alle S-K-A-T-E letters verzamelt of de geheime videotape weet te vinden; Je zit voortdurend in een fijne loop van plannen, uitvoeren, falen, opnieuw proberen en uiteindelijk slagen. En dan meteen weer een run starten, omdat je ergens nog 100 dollar mist voor een stat boost.

Er zijn gamepersonages die hun tijd gehad hebben, er zijn iconen die gewoon blijven bestaan en dan heb je Donkey Kong, een geval apart. Sinds zijn geboorte als tonnen gooiende schurk in 1981, is de grote gorilla al door heel wat transformaties gegaan. Eerst als rivaal van Mario, toen als jungleheld in de legendarische Country-trilogie van Rare en later onder de hoede van Retro Studios als side-scrolling powerhouse. Maar Donkey’s avonturen in 3D waren altijd al een gevoelige snaar. Dat is nu ten einde! Donkey Kong Bananza is niet alleen een glorieuze terugkeer van het personage, het is ook een schoolvoorbeeld van hoe je een franchise heruitvindt zonder dat ze haar ziel verliest. Dit is geen simpele apenstreek, want Nintendo toont hiermaa haar meest creatieve en experimentele kant.

Wie vreesde dat Bananza een Super Mario Odyssey met een harig uiterlijk zou worden, mag op beide oren slapen. Ja, het komt uit dezelfde stal en ja er is herkenning te vinden in de open level structuur en de rijke interactiviteit. Maar de toon, het ritme en vooral de mechanics zijn een heel ander beest. Waar Mario dartelt, rolt Donkey. Waar de loodgieter acrobatisch danst, sloopt de gorilla met gewicht en precisie. Bananza gaat niet over springen, het gaat over slopen en graven. Je kunt het terrein letterlijk en figuurlijk naar je hand zetten. Het is een game over destructie, maar dan met een creatief hart dat klopt als een snaredrum in een jungle beat.

In een markt vol met opgeblazen (ugh) open-world games en checkboxing maakt Eriksholm: The Stolen Dream meteen indruk door met minder méér te doen. Na de ene AAA-miskleun na de andere valt het wederom op de schouders van een Indie-studio om leuke games te maken die spelers effectief willen spelen. In dit geval de kleine maar ambitieuze River End Games (een team van slechts 18 mensen): deze komt het isometrische stealth-avonturengame binnen met stijl, zelfvertrouwen en een cinematische visie die je zou verwachten van bijvoorbeeld een IO Interactive (Hitman). Visueel ronduit verbluffend en mechanisch solide, wil het spel een persoonlijk, politiek en emotioneel geladen verhaal vertellen in een fictieve Scandinavische stad op de rand van revolutie. En dat lukt ze nog grotendeels ook.

Vanaf het eerste moment dat je de stad Eriksholm betreedt, toont de game zijn kracht in sfeer en wereldopbouw. Elke kinderkop, steegje en industriële gevel is met obsessieve precisie vormgegeven. Aangedreven door Unreal Engine en MetaHuman-technologie bereiken de cutscenes een niveau van realisme dat je zelden ziet buiten de allergrootste franchises. Lipsyncing is nagegoeg perfect, gezichtsuitdrukkingen vol nuance...er zit een ingetogen menselijkheid in de dialogen ook die realisme en menselijkheid aan de dag brengt zoals kundige acteurs deze zouden brengen (is al even geleden, weten we).