Officieel: gameverslaving wordt erkend als ziekte
Update: hieronder letterlijk wat de WHO over gameverslaving zegt.
"Gaming disorder is characterized by a pattern of persistent or recurrent gaming behaviour (‘digital gaming’ or ‘video-gaming’), which may be online (i.e., over the internet) or offline, manifested by: 1) impaired control over gaming (e.g., onset, frequency, intensity, duration, termination, context); 2) increasing priority given to gaming to the extent that gaming takes precedence over other life interests and daily activities; and 3) continuation or escalation of gaming despite the occurrence of negative consequences. The behaviour pattern is of sufficient severity to result in significant impairment in personal, family, social, educational, occupational or other important areas of functioning. The pattern of gaming behaviour may be continuous or episodic and recurrent. The gaming behaviour and other features are normally evident over a period of at least 12 months in order for a diagnosis to be assigned, although the required duration may be shortened if all diagnostic requirements are met and symptoms are severe." |
Eind vorig jaar al werden plannen aangekondigd om gameverslaving te erkennen als ziekte en nu is bevestigd dat die erkenning er ook effectief zal komen. Gameverslaving wordt vermeld in de elfde editie van de International Classification of Diseases (ICD 11). De criteria die de WHO zal hanteren om te spreken van gameverslaving zijn wel nog niet bekend. Uit een ontwerptekst blijkt dat men van gameverslaving spreekt wanneer "gamen het leven van een persoon domineert en gamen een dwang wordt." Belangrijk is dat de verslaafde blijft gamen, ondanks negatieve gevolgen. Een echte verslaving dus, maar dan met games in plaats van pakweg gokken, roken, ...
In het Handboek voor de Classificatie van Psychische Stoornissen van de American Psychiatric Association wordt wel al gesproken over gameverslaving als aandoening die verder onderzoek verdient. Daarbij vermeldt men 9 criteria die op gameverslaving kunnen duiden:
- obsessief bezig zijn met games
- terugtrekkingsgedrag vertonen als er niet gegamed wordt
- zichzelf almaar meer tijd gunnen om te gamen
- mislukte pogingen hebben ondernomen om het gamen af te bouwen (of te stoppen)
- geen belangstelling vertonen voor andere activiteiten, zoals hobby's
- ondanks besef van gevaren voor de gezondheid excessief blijven gamen
- liegen over gamegebruik
- gamen als uitlaatklep voor angsten en frustraties
- relaties verliezen of verwaarlozen
Â
Elders tracht men concretere criteria te hanteren om problematisch gamen te benoemen. Uit een onderzoek van de Universiteit van Utrecht blijkt dat 1 op de 10 gamende jongens in de leeftijdscategorie van 12 tot 15 jaar minstens 4 uur per dag gamet, goed dus voor 29 uur per week. Daarmee wil men nog niet per se van gameverslaving spreken, maar volgens de onderzoekers is een dergelijke tijdsbesteding toch problematisch.
Hoewel het natuurlijk geen kwaad kan om te waarschuwen voor buitensporig gamegedrag, en hoewel het misschien logisch is om gameverslaving te erkennen als ziekte, net als andere verslavingen, is niet iedereen tevreden met de erkenning van gameverslaving als ziekte door de WHO. Tegenstanders vrezen namelijk dat fanatieke gamers onterecht gestigmatiseerd zouden kunnen worden en dat ze onterecht als verslaafd bestempeld zullen worden. Bij de WHO echter wordt benadrukt dat (veel) gamen en een gameverslaving heel andere zaken zijn.
Het voordeel van de erkenning van gameverslaving als ziekte is dat de problematiek ernstiger genomen kan worden, dat er meer onderzoek naar verricht zal worden en dat hulpverleners meer middelen in handen zullen krijgen om op te treden. Op die manier hoopt men ook preventiever te werk te kunnen gaan.