De 4Gamers Top 5 van 2025 - De_Joeri

Het gamejaar zit er bijna op en dus is het tijd om terug te blikken. In deze reeks laten we de 4Gamers-redactie aan het woord met hun persoonlijke Top 5 van het afgelopen jaar. Deze keer is het de beurt aan ClarisCakes.

5. Donkey Kong Bananza

Donkey Kong Bananza was voor mij de eerste grote verrassing op de Nintendo Switch 2 en dat vooral omdat ik eigenlijk niet goed wist wat te verwachten. Tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik nooit eerder een Donkey Kong game gespeeld heb. De opzet van de game voelde erg simplistisch, en eigenlijk is het dat ook. Maar dit spel kwam echt op een moment in het jaar waarop ik dolgelukkig was om gewoon echt eens te kunnen slaan op alles wat ik tegenkwam. Dat al dit geweld ook nog effect heeft en echt haast de hele map kan vernietigen, voelt gewoon erg bevredigend. 

Verder is dit gewoon een typische Nintendo game vol kleurrijke werelden, cartoony nevenpersonages en power-ups die de gameplay hier en daar wat wijzigen. Voor dit artikel heb ik de game nog eens opnieuw bezocht en ik moet nu wel toegeven, het voelt zeer repetitief aan eens de novelty van de destructie is uitgewerkt. Toch heb ik hier meer dan voldoende plezier uit gehaald om het in mijn top vijf van 2025 te stoppen. 

4. Like a Dragon: Pirate Yakuza in Hawaii

Ik heb een enorm zwak voor de Yakuza franchise en ook Like a Dragon: Pirate Yakuza in Hawaii brengt daar geen verandering in. Een Yakuza spin-off met piratenschepen, tropische settings en de typische absurde verhalen zijn een killer combinatie. Het klinkt als het soort pitch dat geen enkele studio serieus zou nemen. 

Wat deze game zo sterk maakt, is hoe schaamteloos het zijn eigen absurditeit omarmt, zonder zijn emotionele kern te verliezen. De combinatie van klassieke Yakuza-humor, onverwacht oprechte personages en een setting die tegelijk belachelijk en verrassend logisch aanvoelt, werkt beter dan het had mogen doen. Daar komt nog eens bij dat dit spel mogelijk de beste combinatie minigames heeft uit de hele reeks. Voor mij was dit een absoluut hoogtepunt

3. Octopath Traveler 0 

Octopath Traveler 0 is voor mij zo’n game die je niet overweldigt, maar die stilletjes binnensluipt. Geen bombastische opening, geen schreeuwerige stakes, maar een wereld die je uitnodigt om op haar tempo mee te bewegen. Dat maakte deze ervaring in 2025 bijzonder. Ik merkte dat ik Octopath Traveler 0 vaak speel op momenten waarop ik geen zin had in lawaai of constante prikkels. Even rondwandelen door een dorp, luisteren naar een klein verhaal, een gevecht aangaan dat mijn aandacht vraagt zonder dat het vermoeiend wordt. De HD-2D stijl blijft prachtig, maar het is vooral de sfeer die me telkens opnieuw terug naar de game trok.

Ik heb de game momenteel nog niet uitgespeeld, maar ik heb de wereld nu toch al zo'n 40 uur lang bezocht en kan vol overtuiging zeggen dat ik dit met alle plezier ga uitspelen. De opzet van de gameplay en je party is voldoende anders dan vorige games, zonder dat het te veel lijkt op de mobile game waar het op is gebaseerd. 

2. Ghost of Yotei

Ghost of Yotei is zo’n game die me meteen terugbracht naar waarom ik ooit verliefd werd op openwereldgames. Niet door me te overladen met checklist-icoontjes of eindeloze systemen, maar door me simpelweg in een wereld te zetten en te zeggen: kijk rond, adem in, en ga op pad. Het spel voelt heel persoonlijk aan en weet je in een verhaal te gooien dat meeslepend blijft tot op het einde.

Dat gaat dan nog eens samen met enkele van de mooiste graphics op de PlayStation 5. Geregeld bleef ik gewoon even staan om rond te kijken naar de grote berg in de verte of de prachtige natuur om je heen. Screenshot nemen in games is normaal echt niet mijn gewoonte, maar Ghost of Yotei was daar de uitzondering op. 

1. Split Fiction

Split Fiction staat op nummer één en heb ik gekozen oom een heel andere reden dan de rest van de games hierboven. Niet omdat hij technisch het strafst is, of narratief het zwaarst weegt, maar omdat dit een game is die ik samen met mijn vrouw heb gespeeld en waar we allebei oprecht van genoten hebben.

Gamen is voor mij meestal een vrij afgezonderde hobby. Headset op, wereld uit, even in mijn eigen bubbel. Split Fiction doorbrak dat patroon volledig. Dit is een game die niet alleen coöperatieve gameplay ondersteunt, maar coöp vereist op een manier die leuk, slim en toegankelijk blijft. Elke puzzel, elke uitdaging vraagt kort overleg, timing en soms gewoon luidop lachen wanneer het weer eens misloopt. En net dat maakte het zo fijn.

Wat me vooral bijbleef, is hoe natuurlijk het samen spelen aanvoelde. Geen frustratie, geen skill-gap die in de weg zat, maar een constant gevoel van samen vooruitgaan. We waren allebei even betrokken, even nieuwsgierig naar wat er kwam, even trots wanneer iets lukte. Split Fiction bracht ons samen in een hobby die ik normaal vooral alleen beleef. En eerlijk? Dat is misschien wel de mooiste prestatie die een game kan leveren.