HANDS-ON PREVIEW | Matchpoint - Tennis Championships slaat nog geen ace

Tennisgames, er lijkt al lange tijd een vloek op te rusten. In lang vervlogen tijden werden ze gezien als amusante arcadetitels, met vooral de Virtua Tennis-games die het heel goed deden, maar de voorbije releases slagen er amper tot niet in om die magie te pakken te krijgen. Nu is het de beurt aan Matchpoint – Tennis Championchips van Torus Games.

Al van bij de eerste minuten valt op dat Matchpoint alvast niets spectaculair wil doen. Het heeft de typische uitstraling van een tennisgame, met ook de verschillende aspecten, zoals het creëren van je eigen personage. Dat kan je dan weer upgraden door wedstrijden te spelen, te trainen en door nieuw materiaal aan te kopen. Tot hiertoe weinig nieuws onder de zon dus. Dat hoeft ook niet, want met die basis is er over het algemeen weinig mis. Er is ook maar zoveel dat je kan doen om een tennisgame spannend te maken.

Waar de meeste tennisgames echter in de fout gaan, is op vlak van gameplay. Soms gaan ze te veel de kant van de arcade op, soms is het zo realistisch dat het gewoon niet meer leuk is om te spelen. Aan Matchpoint dus om daar de gulden middenweg te vinden.

De grootste nieuwigheid op vlak van gameplay is dat Matchpoint werkt met een soort tracker om te bepalen waar je bal zal landen. Zodra je de knop indrukt om een slag te doen, verschijnt er aan de overkant van het veld een marker die je op de juiste plaats moet plaatsen, om zo hopelijk het punt te scoren. Zo lang je de bal niet raakt, kan je hem vrij bewegen, wat inhoudt dat je in principe heel gericht te werk kan gaan.

Een goed idee, dat jammer genoeg ook met z’n nadelen komt. Om te beginnen hadden we het gevoel niet echt veel vrijheid te hebben over de richting waar onze speler naartoe loopt. Die moest immers voornamelijk vanzelf lopen, omdat wij als speler vooral bezig moeten kunnen zijn met de plaatsing van de bal. Het zorgt er ook voor dat je ogen toch vooral gericht zijn op die marker wanneer hij in beeld komt, wat voor ons de algemene ervaring een beetje teniet doet. Je kan het markeerpunt trouwens ook volledig uitzetten, maar het zal heel wat oefening vergen om in dat geval niet telkens de bal gewoon buiten te slaan.

Daarnaast heeft Matchpoint ook een extra knop toegevoegd om volleys uit te voeren. Die moet je indrukken om prioriteit te geven aan een volley. Doe je dat niet, dan kan het dat je speler een bijzonder vreemde keuze maakt en geen volley uitvoert, zelfs wanneer het moment daar echt wel om vraagt. We snappen de optie om een volley te forceren, maar soms mag het ook wel ietsje sneller ‘vanzelf’ gaan.

Visueel moeten we zeggen dat Matchpoint het best goed doet. Niet dat de game er zoveel anders uitzien dan we gewend zijn, maar de animaties zien er overtuigend uit, wat toch belangrijk is in een game die steunt op de bewegingen van amper twee tot vier personages op het scherm.

Minder tevreden zijn we over de commentaar, die enkel op cruciale punten opduikt. Dan krijg je het typische “pas op, een breakpunt” of “als hij dit punt wint, dan wint hij de match”. Allemaal heel cliché en dan verkiezen we misschien zelfs gewoon geen commentaar.