Pac-Man Championship Edition DX
Sinds het ontstaan van XBLA en PSN hebben heel wat klassieke arcadegames hun weg gevonden naar de next-gen consoles. Vaak worden ze gewoon geport of krijgen ze enkel een grafische update, maar af en toe zit er een exemplaar tussen waarbij ook de gameplay in een modern jasje wordt gestoken. Dit is ook het geval voor Pac-Man Championship Edition DX, waarin Namco de populaire pillenvreter in een virtuele tijdmachine steekt en naar het jaar 2010 flitst.
In mijn jeugdjaren heb ik urenlang genoten van Pc-man op de Atari 2600. Ik kon me op dat moment niet voorstellen dat zo'n eenvoudige maar verslavende spelformule nog verbeterd kon worden, maar Namco is daar in Pac-Man Championship Edition DX toch met glans in geslaagd. Het basisconcept is thans gewoon hetzelfde gebleven: je rent nog steeds rond in een doolhof, en terwijl je de spoken ontloopt probeer je zoveel mogelijk bolletjes te eten. Eet je een grote bol, dan worden de rollen omgekeerd en mag jij de spoken achterna zitten om ze te verorberen. Nadat alle bolletjes zijn opgegeten verschijnt er een stuk fruit, dat fungeert als dessert waarmee je overgaat naar het volgende level.
Het gedrag van de spoken en vooral hun aantal zijn echter totaal veranderd. Waar er in het originele spel slechts vier spoken gelijk verschenen, zweven er in de DX-versie tientallen gelijk op je scherm. In plaats van te proberen om je in te sluiten zullen ze je eerder blindelings achtervolgen, waardoor je al gauw met een lange rij spoken achter je aan door het doolhof rent. Op willekeurige plaatsen liggen er spoken te slapen, die wakker worden zodra je te dicht bij hen in de buurt komt en zich bij je fanclub vervoegen. Als je uiteindelijk een grote bol te pakken krijgt, heeft je Pac-Man dan ook meer voedsel binnen handbereik dan Jean-Luc Dehaene op kerstavond. Combo's waarbij je meer dan vijftig spoken na elkaar naar binnen speelt zijn beslist geen uitzondering.
Een andere nieuwigheid is dat de doolhoven niet meteen volledig gevuld zijn met bolletjes. Er is eerder een soort parcours voor je uitgestippeld, dat steevast eindigt in een stuk fruit of een ander nuttig voorwerp. Zodra je dit opeet wordt de helft van het scherm ververst met een nieuw traject van bolletjes. Tevens gaat ook de snelheid een stapje omhoog, waardoor je sneller punten kan scoren maar ook de moeilijkheidsgraad stijgt. Gelukkig is het spel zeer vergevensgezind om frustraties te vermijden. Zodra een spook je dreigt te pakken kom je in een soort van slow-motion terecht, waardoor je nog ruim de tijd hebt om een andere richting te kiezen. Ook beschik je over een beperkt aantal bommen, waarmee je alle spoken in je buurt terug naar hun beginpunt blaast. Dit maakt de game ook toegankelijk voor casual gamers, terwijl de ervaren gamer nog uitdaging genoeg vindt in het verbreken van de topscores.
In totaal zijn er acht verschillende doolhoven voorzien, waarbij je telkens een aantal events kan spelen. In Score Attack is het de bedoeling om binnen een bepaalde tijd een zo hoog mogelijke score te behalen. Bolletjes en fruit leveren extra punten op, maar het zijn vooral de spoken die je score de hoogte in duwen. In Ghost Combo word je uitgedaagd om na het eten van een grote pil zoveel mogelijk spoken te verorberen. Je dient er dan ook voor te zorgen dat je een lange rij spoken in je kielzog hebt voor je een pil opeet. Tenslotte zijn er nog de time trials, waarbij je zo snel mogelijk gedurende een aantal cycli alle bolletjes moet opeten. Hoewel elk doolhof er totaal anders uitziet is het jammer dat er niet meer variatie in de trials gestoken is. De duidelijke leaderboards waarbij je op elk moment je positie ten opzichte van de andere spelers kan zien zijn dan wel weer prima uitgewerkt, en zorgen voor de grootste verslavingsfactor van het spel.
Grafisch ziet Pac-Man Championship Edition DX er bijzonder cool uit, dankzij felle kleuren en een knap neon-effect. Ook de manier waarop de helft van het scherm ververst wordt na het eten van een stuk fruit is een streling voor het oog. Er zijn acht verschillende skins die je bij elke trial vrij kan selecteren, en bij de meeste skins kan je dan ook nog eens de kleur instellen. Dit alles kan visueel nogal sterk overkomen, waardoor deze game absoluut niet aan te raden is voor gamers met epilepsie of overgevoeligheid voor knipperende beelden. De meeste geluiden zijn overgenomen uit het originele spel, maar er is wel een prima elektronische soundtrack aan toegevoegd die het spel nog meer 2010 maakt.
- Vernieuwde gameplay
- Hoge verslavingsfactor
- Grafische stijl
- Online Leaderboards
- Soundtrack
- Weinig variatie in de trials