Medal of Honor

Het was al een tijdje geleden dat we nog iets gehoord hadden van Medal of Honor. De laatste titels, MoH Airborne en MoH Vanguard, werden  immers niet zo enthousiast onthaald bij het grote publiek. Na een bijna stille dood van de serie, wil EA nu terug leven in de serie blazen. Medal of honor zou de reeks terug van de grond moeten krijgen en de concurrentie stevig moeten aanvechten. Maar hebben ze hier genoeg voor gedaan?

We are Tier 1

Het speelt zich allemaal af in de stoffige Shah-i-Kot vallei van Afghanistan, waar je met de Tier 1 Operators kennismaakt. Aangezien de Tier 1 Operators dé elite zijn van het Amerikaanse leger, doen zij het werk waar andere toch twee keer over nadenken.  Maar naast deze zware jongens maken we ook kennis met de Special Forces, die vooral in stilte en volledige duisternis te werk gaan, en de US Rangers die met grote aantallen de vijand ten lijf gaan.

Aangezien Danger Close, de ontwikkelaar van de singleplayer, samengewerkt heeft met ex-Tier 1 Operators zijn een paar stukken in het verhaal gebaseerd op bestaande gebeurtenissen, namelijk Operation Anaconda. Hierdoor zal je je dus niet moeten verwachten aan een of andere slechterik die wraak wil nemen op de wereld met een nucleaire bom.

Omdat iedereen wel beseft dat tijd een belangrijke factor speelt in het al dan niet slagen van een operatie, beveelt de bevelhebber je kolonel om de 10th Mountain-, 101st Airborne Division en US Army Ranger in de vallei te krijgen binnen het etmaal. Aangezien dit geen gemakkelijke klus is, zal je  met de drie partijen vijandelijke doelen moeten uitschakelen om dit allemaal toch een beetje vlotter te laten verlopen. Aan afwisseling is er genoeg om je zoet te houden. Na een intense schietpartij kan het dus zijn dat je plaats mag nemen in een Apache om de klus te helpen klaren.

Iedereen weet dat 24 uur niet lang is, en spijtig genoeg trekt dit zich ook door naar de lengte van de singleplayer. De intense singleplayer sleurt je zo mee, waardoor je op het laatste zal teleurgesteld zijn dat het einde al zo snel genaderd is. Gelukkig is er dan toch nog een mode om je een beetje te laten opvrolijken, met name de Tier 1 Mode. Deze laat je toe de singeplayer binnen een bepaalde tijd te volbrengen en nadien kan je je tijd vergelijken met andere gamers over de wereld.

Het grafisch geweld met een harde knal

De zwaar aangepaste Unreal Engine 3 houdt Medal of Honor overeind, terwijl de multiplayer op Dice's eigen Frostbite Engine draait. Op zich merk je wel dat het spel soms moeite heeft met pop-ups en de framerate. Toch wil dit niet zeggen dat het spel eruit ziet als eentje van vijf jaar geleden, integendeel zelfs. Je zal geregeld met open mond naar de omgeving kijken en naar het detail van je wapenarsenaal.

Het geluid is verbazingwekkend. Je hoort dat er tijd is ingestoken om het zo realistisch mogelijk te maken, iets wat de makers gelukkig zal stemmen, vermits men steeds op 'authenticiteit' heeft gehamerd. Elke keer je een kogel afvuurt op een nietsvermoedende vijand, hoor je de kracht achter die kogel. Op dit vlak weet het spel heel duidelijk indruk te maken.

Follow the lead

Zoals tegenwoordig in elke shooter, kan je dekking zoeken achter cover en heb je de mogelijkheid om te leunen vanuit die positie. Je zal dit echter niet veel nodig hebben, aangezien je steeds in beweging moet blijven om enige vooruitgang te boeken. De intelligentie van de vijanden wordt zelfs pas een uitdaging als je deze op de moeilijkere settings zet. Op dit niveau zal je meermaals vloeken, omdat er ineens twee je hebben kunnen flankeren wegens de overvloed aan vijanden. Op dit vlak dank je wel voor de mogelijkheid tot cover.

Op de andere settings zal je merken dat ze bijna geen moeite doen om je tegen te houden.  Gelukkig maken je teamgenoten zich ook nuttig en lopen ze er niet bij voor niks. Alles verloopt echter vlotjes in het spel tot je aan de gescripte momenten komt. Hierbij zal je het merendeel van de tijd zitten wachten op de rest van de eenheid, wat toch wel ergerlijk werkt, aangezien je meestal zelf een deur moeten intrappen of een doel moet uitschakelen en je dus niet op je teamgenoten kan rekenen.

Een multiplayer die op safe speelt

Dice, bekend van hun Battlefield serie, nam de multiplayer voor hun rekening. Zoals al eerder vermeld, is deze tot stand gekomen met de Frostbite Engine. Aangezien Dice gespecialiseerd is in de Battlefield reeks, zal je dit ook merken in de multiplayer. Want zo zal je af en toe plaats kunnen nemen in een APC en heb je het bekende klasse systeem.

Je hebt drie klasses in het spel: Rifleman, Special Ops en de Sniper. Tijdens je spelsessies zul je punten verdienen en zul je vooruitgang boeken, met upgrades zoals een nieuwe scope of een handgreep. Maar let op, net zoals in Battlefield Bad Company 2 is het zo dat enkel die specifieke klasse waarmee je de punten haalt, vooruitgang boekt. Dit geeft wat meer evenwicht tegen andere spelers, zodat elke speler hun specialiteiten ten volle kan benutten. Naast deze herkenbare gameplay is er ook een klein extraatje aan toegevoegd, met name de Support Actions. Deze kan je verdienen met kill streaks en zijn opgesplitst in twee groepen, niet onverwacht 'offensive' en 'defensive'.

Zoals de naam het zegt, is 'offensive' vooral slagkracht zoals mortieren, een predator missile, enzovoorts. Bij 'defensive' is het vooral de bedoeling om je team te helpen zoals met informatie over de vijand of extra munitie. De modes zijn niet nieuw: Team Assault, Sector Control, Combat Mission en Objective Raid. Team Assault is de klassieke Deathmatch mode; bij Sector Control moet je strategische plaatsen in bezit houden, terwijl Combat Mission en Objective Raid het ene team doelen laten verdedigen en de andere deze te laten aanvallen.