Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

Crash Bandicoot N. Sane Trilogy

Er bestond een tijd waarin elke consolebouwer zijn eigen mascotte moest hebben. Mario is dat natuurlijk al jaar en dag bij Nintendo, Sega had lange tijd Sonic als populaire figuur, en in de beginperiode van de PlayStation was ene Crash Bandicoot het uithangbord van Sony. Vooral zijn eerste paar games waren ongemeen populair en het zijn net die drie titels die een volledige remake hebben gekregen in Crash Bandicoot N. Sane Triilogy.

Aan het verhaal van Crash Bandicoot, Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back en Crash Bandicoot Warped gaan we niet te veel woorden vuil maken. In elk van die games kruip je in de huid van Crash Bandicoot, en soms zijn zus Coco, om de strijd aan te gaan met Doctor Neo Cortex. Die laatste is je typische gestoorde wetenschapper die maar wat graag een flink pak chaos op de aarde wil loslaten. Het is jouw taak om hem tegen te houden.

Naast het verhaal, dat over de drie games heen als een geheel kan gezien worden en waarbij de volgende game steeds vrijwel onmiddellijk na zijn voorganger plaatsvindt, is ook de gameplay in de drie games bijzonder gelijkend. Crash kan lopen, springen en wild in het rond draaien om vijanden weg te slaan en dozen te vernietigen. Telkens is het je doel om een level door te worstelen om zo dichter bij je doel te komen om Cortex te stoppen.

Die levels zijn veelal typische platformers, maar toch is er voldoende variatie aanwezig om je interesse blijvend te houden. Meestal bekijk je Crash langs zijn achterkant en loop je gewoon vooruit in het level. Soms wordt alles ook langs de zijkant bekeken en andere keren krijg je het aangezicht van Crash te zien en word je achtervolgd door een grote steen of misschien zelfs een dinosaurus.

Daarnaast zijn er ook levels die het helemaal anders aanpakken door je onder water te zetten of op een jetski. Tot slot heb je ook een flink pak levels waarbij je op een ander dier plaats neemt en een soort on-rails ervaring krijgt waarbij je enkel de snelheid bepaalt en op tijd moet springen en allerhande vijanden moet ontwijken.

Door die variatie verveelt Crash Bandicoot nooit, maar het wil ook zeggen dat iedereen zijn favoriete en minder favoriete levels heeft. Sommige gamers gaan veel plezier beleven aan de stukken waarbij je op een ander dier moet rijden, maar we kunnen ons ook voorstellen dat die levels frustrerend worden als het je allemaal niet zo goed lukt.

Frustratie is dan ook nooit ver weg in Crash Bandicoot. Het gaat hier immers vooral over een visuele remake, wat wil zeggen dat aan de gameplay en de levels niets werd veranderd. De games bevatten dan ook nog steeds levels die om onverklaarbare reden plots waanzinnig moeilijk worden en ook de controls zijn niet altijd even geweldig. Er is niets frustrerender in een platformer dan sprongen te moeten maken die tot op de millimeter correct zijn, maar waarbij de controls niet altijd even goed meewerken. Wij raden dan ook aan om soms eens over te schakelen op het gebruik van de D-pad, aangezien je zo minder snel naast een platform zal springen, omdat Crash een beetje de verkeerde kant was opgeschoven.

Ondanks die frustratie blijft Crash Bandicoot ongemeen leuk om te spelen en door het groot aantal levens dat je kan verzamelen en de checkpoints in de levels, zal je niet al te vaak echt helemaal opnieuw moeten beginnen. Althans, wanneer je voor de eerste keer doorheen een level gaat.

Naast gewoon van punt A naar punt B lopen, bevatten de drie games immers nog wel wat extraatjes die enkel zijn weggelegd voor de echte specialisten. Zo kan je extra gems verdienen door in elke level alle dozen te vinden en te vernietigen. Klinkt eenvoudig, maar is het niet. Soms liggen ze verstopt of moet je halsbrekende toeren uithalen om ze te bereiken. In sommige levels is een bepaald platform zelfs pas zichtbaar nadat je verderop in de game eerst alle dozen hebt vernietigd.

Het moeilijkste onderdeel zijn echter de Time Trials. Daarin moet je een level zo snel mogelijk tot een goed einde weten te brengen, zonder te sterven. In korte levels is dat nog best haalbaar, maar later wordt het echt een zware opdracht. Om nog maar te zwijgen van het feit dat je ook geen kleine foutjes mag maken, want dan is je tijd naar de knoppen en kan je ook opnieuw beginnen. Wij raden het alvast niet aan voor hartlijders.

Ergens snappen we dat er in deze remake niets is veranderd aan de gameplay en de level, omdat je dan altijd de kans hebt dat een deel van de magie verloren gaat, maar een aantal zaken hadden ze echt wel mogen aanpakken. De game moest niet plots een stuk eenvoudiger worden, maar als je in een side-scrollend level plots naast een platform springt, omdat je per ongeluk een beetje vooruit of achteruit had bewogen met je analoge stick, dan vinden we dat eerder een designprobleem dan een eerlijke vorm van moeilijkheid.

Waar deze remake wel perfect werd gedaan, zijn de graphics. In onze herinneringen zien de oude games er al geweldig uit, maar wie ze naast de nieuwe beelden legt, zal zien dat er toch echt wel een forse sprong voorwaarts werd gemaakt. Niet enkel de personages, maar ook de levels zien er nu prachtig uit.

Als extraatje kan je nu in een groot deel van de game ook als Coco spelen, al verandert dat niets aan de gameplay. Het blijft natuurlijk wel jammer dat de game slechts aan 30fps draait, al is de snelheid nooit van die orde dat het een probleem wordt. Ook zijn de laadtijden soms een beetje te lang, al is dat tijdens het spelen minder een probleem, aangezien er enkel laadtijden zijn voor en na een level (of als je een bonuslevel maar blijft proberen).