Child of Eden
Child of Eden, de nieuwste game ontsproten uit de koker van Tetsuya Mizuguchi (bekend van onder andere Rez), brengt ons weer een overvloed aan meeslepende muziek en in psychedelische kleuren badende omgevingen. Hoewel deze titel ook met de gewone controller kan gespeeld worden, wordt er echter reikhalzend uitgekeken naar de manier waarop bewegingen van de speler (in dit geval door middel van Kinect) in de gameplay geïntegreerd worden. Child of Eden wordt dan ook beschouwd als een core titel voor Microsofts bewegingsgevoelige camera.
Child of Eden heeft niet echt een verhaal dat zich ontvouwt tijdens de voortgang van de game. De eerste keer dat je de game opstart word je toch getrakteerd op een mooie intro die een beetje als achtergrond dient en het geheel wat meer ziel meegeeft. Het verhaal is nogal abstract, maar het komt er op neer dat je als speler Project Lumi moet zien te redden, dat dreigt vernietigd te worden door een virus. Deze strijd is van kapitaal belang aangezien Project Lumi aan de vooravond staat van de opstanding van een artificiële intelligentie met menselijke persoonlijkheid in Eden, de toekomstige versie van het internet.
Geheel in de stijl van Rez is Child of Eden een ritmische on-rails shooter waarbij in elk van de levels (hier: Archives) aankomende objecten en projectielen moeten geneutraliseerd worden. Tijdens het spelen is er een basismelodie op de achtergrond en het kapotmaken van de vijanden wordt steeds vergezeld van muzikale geluidseffecten. Hoewel timing niet van levensbelang is om de levels uit te spelen, zorgen berekende en in de melodie passende acties voor hogere scores.
Wave for Eden
De objecten en projectielen die op je afkomen, kunnen vernietigd worden door middel van twee verschillende wapens. Met het lock-on wapen kun je verschillende vijanden (tot acht) markeren om ze vervolgens met een energiesalvo te doen verdwijnen. Met de Tracer vuur je dan weer constant een soort kogels af. Deze kogels zijn het meest geschikt om aankomende projectielen snel te neutraliseren. Bepaalde (paarse) vijanden kunnen zelfs enkel door deze kogels verslagen worden. Het is dus de kunst om steeds tussen de twee wapens de wisselen om de level tot een goed einde te brengen en de “eindbaas” te verslaan.
Zoals gezegd, is Child of Eden perfect te spelen met de gewone controller. Hoewel de besturing met de controller meer dan degelijk werkt en zorgt voor een leuke spelervaring, ondervonden we dat spelen met Kinect niet alleen zorgt voor meer interactie, maar de bediening met de handen werkt gewoonweg ook beter omdat je zo de cursor veel vloeiender over het scherm kan laten bewegen dat met de analoge sticks van de controller. De respons van de camera zit er in ieder geval pal op en we moesten heel erg ons best doen om ook maar enige vorm van lag te ontdekken. De standaardmanier van bediening met Kinect is heel eenvoudig, Met je rechterhand mik je het lock-on wapen over het scherm. Nadat je het gewenste aantal vijanden hebt getagd, moet je een soort slaande beweging richting scherm maken om de energiestoot af te vuren. Met je linkerhand beweeg je de Tracer en vuur je dus rechtstreeks op de vijanden. Als laatste heb je nog een bom die alles op het scherm vernietigt. Deze kun je activeren door beide armen in de lucht te gooien.
Duik eens in de archieven
De Kinect-methode is in het begin wat wennen en dit komt vooral door het feit dat je slechts één wapen tegelijk kunt gebruiken. Velen zullen de eerste keren meermaals de neiging hebben om beide handen te gebruiken, met alle ongewenste neveneffecten vandien. Het spel biedt echter ook de mogelijkheid om de bediening te wijzigen. Bij de andere besturingsoptie moet je met je handen klappen om je wapen te wisselen en dan mag dus eender welke hand gebruikt worden om het geselecteerde wapen te richten. Welke optie je ook kiest, na een tijdje begin je het in de vingers te krijgen en beweeg je je vlot door de levels heen.
Child of Eden biedt in totaal vijf levels (Archives, dus), waarvan er vier al van in het begin speelbaar zijn. De vijfde moet dan na verloop van tijd vrijgespeeld worden. Al deze Archives verschillen telkens erg veel van elkaar, zowel visueel als op het gebied van de muziek. Hoewel de gameplay op zich niet verandert tussen de levels, schitteren de Archives een voor een dankzij Tetsuya Mizuguchi's unieke concept van de Synesthesia, waar beeld en muziek naadloos in elkaar lijken te vloeien. De soepele beweging van de abstracte objecten, omgeven door psychedelische kleuren en effecten, wordt versterkt door de voortreffelijke geluidseffecten en de muziek. Uiteraard is deze game ontwikkeld met net dit doel in het achterhoofd, maar dat het geheel van synergie in beeld en geluid zo geslaagd kon zijn, is toch wel een prestatie van hoog niveau.
Totnogtoe zijn we dus compleet in de wolken over Child of Eden. Wat ons er echter van weerhoudt om deze game een topscore te geven, is het prijskaartje. Child of Eden ligt in de winkel aan een prijs die maar een fractie lager ligt dan deze van andere retailgames. Dit bedrag voor vijf levels lijkt ons gewoon net iets te hoog. Uiteraard zijn er nog tal van opties om de speelduur te verlengen zoals de hogere moeilijkheidsgraad, de “Feel Eden” mode (spelen zonder te sterven) en de leaderboards, maar voor de huidige prijs blijft het totaalpakket eerlijk gezegd toch wat aan de magere kant. Dit is voor ons echter het enige noemenswaardige minpunt aan Child of Eden.
- Integratie Kinect
- Naadloze combinatie beeld en geluid
- Hoge prijs voor beperkte inhoud