Magic The Gathering: Duels of the Planeswalkers 2012 (XBLA, PSN, pc)
Na het succes van Duels of the Planeswalkers in 2009 op XBLA, probeert Wizards of the Coast nog een keertje om een sterk vereenvoudigde versie van haar wereldberoemde kaartspel op de markt te gooien. Magic The Gathering spreekt bij een erg ruim publiek immers nog steeds tot de verbeelding. Niet alleen de fervente kaartspelers en -verzamelaars zullen dat geweten hebben, maar ook gamers moeten er dit jaar nog eens aan geloven met Duels of the Planeswalkers 2012.
Magic The What?
Magic The Gathering: Duels of the Planeswalkers 2012 is, naast het proberen te behalen van de jaarlijkse wisselbeker voor de langste titel van een game, vooral bedoeld als aanvulling op het papieren productgamma dat Wizards of the Coast dit jaar op zijn community loslaat – met de Magic The Gathering 2012 Core Set, een set van 249 nieuwe Magic-kaarten die half juli 2011 uitkomt, als exponent. Je zou Duels of the Planeswalkers 2012 dus kunnen zien als een commerciële truc om gamers te lokken naar het kaartspel, maar in wezen is het vooral een poging om het bijzonder complexe spelletje op een begrijpbare en gesimplifieerde manier tot bij spelers op XBLA, PSN en pc te brengen.
Een volledig beeld geven van een potje Magic in deze review is onbegonnen werk, maar in grote lijnen komt het neer op het volgende: elke speler krijgt doorheen het spel kaarten toebedeeld zoals wezens en vechters, magische uitrustingen om de strijders te ondersteunen en spreuken die het spel op allerlei manieren kunnen beïnvloeden. Spelers – ook wel planeswalkers genoemd – starten met 20 levenspunten en door kaarten op een tactische en turn-based manier te spelen is het de bedoeling om de tegenstander zo snel mogelijk op nul te krijgen. Kaarten uitspelen vraagt om het beschikbaar hebben van land van de juiste kleur. Het Magic-universum kent vijf basiskleuren, die elk een bepaalde soort wezens en spelstijl belichamen en die elk voordelen en nadelen inhouden. ‘Groen’ staat bijvoorbeeld voor de natuur, groei en leven. Typische groene wezens zijn dieren, elven en druïden die vaak erg efficiënt zijn in het vernietigen van niet-natuurlijke kaarten zoals betoveringen en artefacten. Naast groen kent Magic The Gathering ook nog rode, blauwe, zwarte en witte kaarten.
Het Magic-kaartspel, dat in grote mate een verzamelspel is, bestaat erin om zelf een set van ongeveer 60 kaarten, ‘deck’ genaamd, samen te stellen en het daarmee op te nemen tegen anderen die ook kunnen putten uit de onmetelijke bibliotheek van kaarten die sinds 1993 wordt verkocht. De uitdaging van een spelletje Magic zit hem dus vooral in het zelf ontwikkelen van krachtige strategieën en het kunnen anticiperen op tactische zetten van tegenstanders die het spel (en hun deck) op een heel andere manier dan jij aanpakken.
Nog steeds erg beperkt in omvang
Het eerste facet, het zelf samenstellen van een set kaarten, is in realiteit een erg lastig karwei dat niet alleen hopen denkwerk vraagt om goede combinaties van kaarten, uit te denken maar ook monnikengeduld om die kaarten dan ook nog eens op de kop te tikken. Dit aspect van het kaartspel werd volledig uitgeschakeld in de eerste Duels of the Planeswalkers en is ook nu weer ver te zoeken. De game werkt namelijk met voorgedefinieerde decks van 60 kaarten die door de ontwikkelaar werden samengesteld. Ervaren Magic-spelers blijven dus alweer op hun honger zitten, want de customiseringsopties zijn opnieuwe erg beperkt. Elk deck heeft 16 kaarten die kunnen worden vrijgespeeld door te spelen met dat deck. Eens je die kaarten hebt vrijgespeeld, kan je ze toevoegen aan het deck of uitwisselen met kaarten die je minder nuttig acht.
Het uitwisselen van kaarten is een nieuwigheid en het verhoogt het Magic-gevoel ietwat, maar meer vrijheid bij het samenstellen van eigen decks is iets wat erg hoog op ons verlanglijstje blijft staan en wat deze Duels of the Planeswalkers 2012 er opnieuw van weerhoudt om een echte topper te kunnen zijn. Ook hadden we verwacht om onze decks uit de eerste game gewoon te kunnen importeren, maar ook dat bleek ijdele hoop te zijn.
Heeft ‘ie nou in m’n kaarten gekeken?
Is deze opvolger dan een slechte game? Zeker niet, want er zit meer dan genoeg content in de game om je nog steeds een vermakelijke Magic-ervaring te bezorgen. Naast de mogelijkheid om een snel gevecht tegen de AI te spelen, zit er ook een verhaalmodus in het spel vervat. Dat neem je wel best met een korreltje zout, want een echt verhaal is ver te zoeken. Elk van de drie campagnes in deze spelmodus bestaat immers uit een droge opeenvolging van gevechten – zonder enig bindmiddel. Dat vinden we een gemiste kans, want dit had een uitgelezen mogelijkheid kunnen zijn om gamers wat meer achtergrond in het Magic-universum en de verhoudingen tussen de verschillende planeswalkers te geven.
De eerste van de drie campagnes bestaan uit erg basic één-tegen-één-gevechten, waarbij je het met één van de beschikbare decks opneemt tegen een reeks voorgeprogrammeerde tegenstanders. In tegenstelling tot de eerste game zijn deze opponenten geen zachtgekookte eitjes. De AI is zelfs behoorlijk pittig en we verloren af en toe kansloos tegen een zorgvuldig uitgekiende strategie terwijl we nochtans zelf ook niet zo slecht bezig waren. Beweren dat de AI cheat, zouden we niet durven doen, maar op bepaalde momenten zagen we toch bijzonder intelligente anticipatie van onze tegenstanders op kaarten die we in de hand hadden en die we pas de volgende beurt zouden gaan uitspelen. Vaak zagen we ook dezelfde combinaties van kaarten terugkeren bij opeenvolgende pogingen tegen dezelfde tegenspelers, wat ons doet vermoeden dat de beginhanden van de AI – in tegenstelling tot die van ons – niet worden gerandomiseerd. Dat zou meteen ook een verklaring bieden voor het feit dat men nog steeds geen intelligente mulligan (de keuze die je aan het begin van een Magic-spel krijgt tussen het houden van de kaarten die werden verdeeld of ze in te wisselen tegen andere kaarten) heeft kunnen implementeren. Geluk zal in elk geval meer meespelen dan in de eerste game en onafhankelijk van welke van de drie moeilijkheidsgraden je kiest, zal je win/loss-ratio in deze 2012-editie wellicht lager liggen.
Naast de standaard één-tegen-één-modus is er een Revenge-modus die eigenlijk exact dezelfde vijanden opstelt, maar dan met een meer uitgebreide deck van betere kaarten. De derde campagne-modus heet ‘Archenemy’ en is helemaal nieuw. In deze spelmodus neem je het samen met twee kompanen op tegen een ultrasterke AI die 40 levenspunten telt in plaats van de gebruikelijke 20 en ook over een aantal andere privileges en speciale kaarten beschikt. De standaardspelers waar je mee wordt opgezadeld trekken behoorlijk hun streng, maar je hebt ook de mogelijkheid om ze te vervangen door offline of online hulp. Tussen de campagne-gevechten door krijg je ook nog de mogelijkheid om een aantal pittige uitdagingen aan te gaan, waarbij je geconfronteerd wordt met een specifieke spelsituatie (die doorgaans erg benard is voor jou) die je al winnend moet pogen af te sluiten.
Sober, maar degelijk design
De multiplayer biedt ettelijke opties, zoals free-for-all, die je in een lobby met vier spelers doet belanden van waaruit één-tegen-één-gevechten worden betwist. Daarnaast is ook hier de Archenemy-modus beschikbaar, al kunnen menselijke spelers jammer genoeg enkel de rol van de drie zwakkere spelers opnemen die het samen opnemen tegen een grote en sterke AI-tegenstander. Tenslotte is ook de Two-Headed Giant-modus van de partij, waarin je het samen met een vriend tegen twee andere spelers moet opnemen.
Het design van het spel is niet echt spectaculair gewijzigd, wat misschien ook niet nodig was omdat het voor het grootste gedeelte ook gewoon goed werkt. Zonder veel grafische franjes biedt de interface een duidelijk beeld op het speelveld, op de kaarten van jezelf en die van de tegenstander en op de mogelijkheden ervan. Een spelbeurt verloopt, zoals in het kaartspel, volgens een vast stramien waarin ettelijke spelfasen elkaar telkens weer opvolgen. Voor elke fase is er een timertje ingebouwd dat langzaamaan leegloopt en je de tijd geeft om op een knop te duwen als je een actie wil ondernemen. Dit werkt voor het grootste stuk goed, maar is soms ook nodeloos vervelend en saai wanneer het duidelijk is dat niemand wat kan doen en je toch verplicht wordt om ettelijke seconden met je vingers te draaien, wat de toegankelijkheid van het spel een beetje tegenwerkt. Het design van de speltafel van in de Archenemy-modus is een stuk zwaarder beladen, waardoor het vooral in online potjes moeilijk is om het overzicht te houden van de kaarten die op tafel liggen zonder de spelbeurten erg lang te rekken en je medespelers op de zenuwen te gaan werken.
Magic The Gathering: Duels of the Planeswalkers 2012 kost 800 Microsoft Punten, of een tiental euro op PlayStation Network of pc (en is onder andere via Steam verkrijgbaar).
- Ijzersterke Magic-gameplay
- Archenemy spelmodus
- Degelijk design
- Weinig customiseerbare decks
- Geen verhaal
- Soms vervelende timertjes