Shadows of the Damned
Shadows of the Damned is niet meteen de game die de afgelopen maanden met de meeste aandacht is gaan lopen, verre van zelfs. Dat is enigszins verwonderlijk, wetende dat het spel werd ontwikkeld door grootmeesters Suda 51 (Killer7, No More Heroes) en Shinji Mikami (Resident Evil). Geen kleine garnalen dus en na eerder al een succesvolle samenwerking rond Killer7 sloegen beide heren de handen opnieuw in elkaar voor deze Shadows of the Damned, een geschifte maar verrassend leuke trip naar, door en uit de onderwereld.
Shadows of the Damned windt er weinig doekjes om en gooit je vrijwel meteen in de actie. Je bent Garcia Hotspur, een Mexicaanse demonenjager die, tja, demonen een kopje kleiner maakt. Op een dag echter wordt je grote geliefde door Fleming, de heerser over de onderwereld, ontvoerd en zonder veel twijfel duik je hen achterna om haar uit zijn klauwen te redden. Het decor is gezet, tijd om te spelen.
Je doel is natuurlijk om tot bij Fleming te geraken om je geliefde te redden, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Eerst moet je de onderwereld doorkruisen en op je pad zal je een hoop demonen en puzzels vinden die je trachten tegen te werken, het liefst van al natuurlijk door je van je leven te beroven.
De core gameplay van Shadows of the Damned is redelijk klassiek en doet erg denken aan wat we in bijvoorbeeld Resident Evil 4 zagen, al wordt de gewone gameplay hier wel eens onderbroken door een occasioneel side-scrolling level. De camera hangt over je schouder en met enige regelmaat en een aanzienlijke frequentie duiken er demonen op die jou uit de weg proberen te ruimen, terwijl jij hetzelfde moet zien te doen met hen. Dit doe je met behulp van Johnson, je demonenvriendje met Britse tongval dat zich tegen zijn eigen volkje besloot te keren. De zwevende schedel kan zich in verschillende wapens transformeren, die er stuk voor stuk op zich erg leuk uitzien, maar in de kern niet veel meer zijn dan een klassiek pistool, een shotgun en een machinegeweer.
In de loop van het spel kunnen de wapens wel verbeterd worden, waardoor ze zich meer gaan onderscheiden van de standaardwapens en meer unieke eigenschappen krijgen. Zo zal het pistool (toepasselijk de Boner genaamd, overigens) ook een soort sticky bomb kunnen afvuren, zal je shotgun aanzienlijk in kracht toenemen en met de tijd een grote, rollende, maar vooral explosieve schedel kunnen lanceren en het machinegeweer tot slot kan meerdere doelen tegelijk in het vizier vastpinnen om alle kogels vervolgens richting de verschillende doelen te sturen, handig voor wanneer je vijand net iets te snel beweegt. Voorts kan je in de loop van het spel een hoop rode edelstenen vinden, die je dan kan spenderen om je wapens weer wat krachtiger te maken, ze een grotere kogelcapaciteit te geven, etc. Ook je levensmeter bijvoorbeeld kan je met behulp van deze rode stenen wat opwaarderen.
Shadows of the Damned laat je er bij momenten naar hartenlust op los knallen zonder dat je er al te veel bij moet nadenken. De ene na de andere demon krijgt dan een of meerdere kogels in zijn lijf gepompt. Benen worden van onder hun torso geschoten, waarna ze trachten om je al kruipend alsnog te bereiken. Ook armen kunnen vakkundig worden verwijderd en natuurlijk kan ook een hoofd niet eeuwig blijven staan. Haast elke kogel die doel treft, vormt een bevrediging, helemaal wanneer je de demonen een voor een uit elkaar ziet spatten en je zelf zonder al te veel kleerscheuren uit het gevecht bent geraakt.
Er zijn trouwens verschillende soorten demonen, of wat had je gedacht? De ene krijg je al wat makkelijker neer dan de andere en vaak zal ook één bepaald wapen het meest effectief blijken voor een bepaalde soort. Continu schieten zonder zelf eens na te denken is het dus ook niet en vooral gevechten waarbij je wisselt van het ene naar het andere wapen komen intens over.
Ook intens zijn de baasgevechten van de game. De demonen die je hier voorgeschoteld krijgt, vormen vaak een aardige uitdaging en deze gevechten kunnen dan ook erg pittig zijn. Toch is het in wezen niet zo moeilijk om ze te verslaan, daar ze allemaal vaak één duidelijk zwak punt hebben. Het enige dat jij dan nog moet doen is beslissen hoe je dat zwakke punt het beste kan raken, en intussen helpt het natuurlijk ook om in leven te blijven tijdens het gevecht, want deze demonen gaan niet gewoon staan wachten tot je hen hebt afgeslacht.
Een domper op de feestvreugde tijdens gevechten zijn soms de camera en de bij momenten stroeve controls. Aan die besturing geraak je wel gewend, en voor de camera geldt eigenlijk hetzelfde, maar uiteindelijk is het niet de bedoeling dat je zomaar leert leven met een tekortkoming van een game, en dus mag het best aangekaart worden. Dramatisch is het nu ook weer niet gesteld met die camera, maar soms is het toch lastig om een of meerdere vijanden snel en correct in beeld te krijgen. Ook het richten met je wapens vraagt wel wat meer nauwkeurigheid dan sommigen onder ons gewend zullen zijn, maar op zich valt alles goed te doen.
Nog een minpuntje zijn de occasionele bugs en glitches. Zo viel het bij ons bijvoorbeeld voor dat we het spel opnieuw moesten starten omdat een verslagen demon niet het voorwerp liet vallen dat hij had moeten laten vallen, waardoor we vast kwamen te zitten. Frequent gebeurt dit niet, maar het is desondanks wel jammer. Ook de AI van tegenstanders is zo nu en dan van bedenkelijk niveau. Vooral wanneer de vijanden in kwestie eigenlijk te groot zijn voor de ruimte waarin je je bevindt, lopen ze maar wat verloren en lijken ze gewoon niet te kunnen navigeren, wat een belachelijk zicht oplevert.
Een belangrijk mechanisme in Shadows of the Damned is het verschijnsel van Darkness. Regelmatig wordt de spelwereld immers in deze donkerte gehuld, waarna de spelregels enigszins veranderen. Vijanden zijn dan veelal onkwetsbaar en zelf hou je het niet lang vol. Je moet dus uit de Darkness zien te geraken en dat kan door een lichtflits af te schieten op een geitenhoofd dat meestal ergens aan een muur hangt. Klinkt vreemd? Geen nood, later hebben we het over nog vreemdere dingen.
Soms vormen deze perioden van Darkness een race tegen de tijd, omdat je levensmeter langzaam maar zeker leegloopt en je op zoek moet naar dat geitenhoofd. Tegelijk echter vormt de Darkness vaak een essentiële sleutel om puzzels op te lossen en zelfs om bepaalde vijanden te verslaan. Sommige schakelaars kan je namelijk maar activeren door er vanuit de Darkness op te schieten. Dit maakt van de Darkness een ambigu, maar daarom ook erg interessant mechanisme, dat na een tijd echter, jammer genoeg, wat repetitief gaat worden. Vervelen doet het niet snel, want het tempo van de game zit redelijk goed, maar je weet op den duur al snel wat je precies te doen staat wanneer de Darkness opduikt en dan zijn er nog maar weinig verrassingen, wat niet wegneemt dat ook deze sequenties erg pittig en bevredigend (kunnen) zijn.
De grootste troeven van Shadows of the Damned zijn zonder veel twijfel de humor en soms absurde taferelen die je te zien krijgt. Suda 51 en Shinji Mikami doen waar ze zin in hebben en dat leidt tot soms onconventionele ontwerpkeuzes, maar dat pakt in dit geval alles behalve slechte uit. Een geitenhoofd tegen de muur, een hoofd van een demonenkind aan de deur, een soort van grote slak met een lichtgevend stengeltje op zijn hoofd die je doorheen levels leidt en waarnaar verwezen wordt als "sushi with a dick", het zijn slechts enkele bizarre zaken die je regelmatig tegenkomt. Ook het ontwerp van vijanden mag er zeker zijn, van eerder normale demonen tot grotere giganten die wel een combinatie lijken van een cycloop en een Big Daddy uit BioShock.
Naast het knappe design van vooral de verschillende personages en vijanden, springen vooral de dialogen en de humor in het oog. Zij zijn het sterke punt van de game en zij zijn wat het spel uniek maakt. Constant worden er grapjes gemaakt over erecties, penissen, schaamharen, vagina's en meer, en het merkwaardige is dat ze nooit gaan vervelen. De humor is intelligenter dan je zou denken en ze wordt vooral goed gebracht, op het juiste moment, op de juiste manier. De humor in gesprekken tussen Garcia en Johnson gaat vaak ook over wat er in de game zelf gebeurt. Zo is Garcia bijvoorbeeld verwonderd over het feit dat je in de onderwereld blijkbaar vaak een stel hersenen of een aardbei in de mond van een demonenkind aan een deur moet proppen om die deur open te krijgen, waarna hij er "tell me when I need to fuck a horse to get a door open" uit floept, en dat is slechts één van de vele memorabele oneliners.
De humor maakt overigens ook echt deel uit van de game zelf, niet zelden door het vaak absurde en zoals gezegd soms onconventionele karakter. Een van de eindbazen is bijvoorbeeld een ruiter waarvan het paard letterlijk Darkness uit z'n achterste schijt. De ruiter zelf blijkt dan weer een blaas te hebben die vol zit met Darkness en die wel eens geledigd mag worden. Nog meer voorbeelden? De aardbeien waarvan eerder sprake: erg kleurrijk en voor de meeste mensen niet meteen op hun plaats in een demonenwereld. Nog meer? Dikke sprookjesboeken die verhaaltjes vertellen, zij het soms lugubere verhaaltjes en vooral verhaaltjes voor volwassenen. Nog niet overtuigd? Wat dacht je van stukjes level waar je tussen de borsten van je vriendin loopt, of je Boner die plots wordt omgetoverd in een Big Boner? We kunnen zo nog even doorgaan, want Shadows of the Damned zit van het begin af aan tot en met de credits toe vol met dit soort zaken. Wij zijn ervoor te vinden, maar het spreekt voor zich dat wie niet van dit soort humor houdt, weinig te zoeken heeft bij de game.
Tot slot nog een woordje over het audiovisuele. Grafisch gezien is Shadows of the Damned geen hoogvlieger, maar slecht is het ook weer niet. Uiteindelijk hebben we ons aan het niveau van de graphics niet echt gestoord, simpelweg omdat ze er nog goed mee door kunnen. Laat ons zeggen dat ze de standaard zijn van een tijdje terug, maar dat ze inmiddels dus wel een beetje achterhaald zijn. De muziek van het spel verdient dan weer een mooie, grote pluim. Akira Yamaoka, die we vooral kennen van zijn muziek voor de Silent Hill-reeks, weet een verrassend goede soundtrack te brengen die je weet mee te voeren op zijn tonen. Ook hier kan je overigens weer de nodige humor opmerken, want sommige deuntjes lijken aanvankelijk niet meteen op hun plaats. Op die manier sluipt via de muziek opnieuw een contrast de game binnen en wordt opnieuw het onconventionele karakter ervan benadrukt. Een van de deuntjes kunnen we bijvoorbeeld omschrijven als "melancholisch vrolijk", waarvan we zelf niet eens ten volle begrijpen wat het nu precies inhoudt.
- Humor
- Lekker pittig
- Soms absurde maar geslaagde ontwerpkeuzes
- Wispelturige camera
- Soms stroeve besturing
- Soms belabberde AI
- Amper extra's