REVIEW | Everybody’s Golf Hot Shots mikt op fun maar mist uitvoering

Golf en videogames zijn al decennia een verrassend succesvolle combinatie. Waar titels als PGA Tour mikken op een zo realistisch mogelijke simulatie van de sport, kiest de Everybody’s Golf-serie al sinds de jaren ’90 voor een veel luchtigere aanpak. Kleurrijke personages, toegankelijke besturing en een vrolijke toon vormen de kern van het succes. Nu verschijnt met Everybody’s Golf Hot Shots de nieuwste telg uit de reeks, ditmaal ontwikkeld door Hyde en uitgegeven door Bandai Namco. Het is bovendien de eerste keer dat de franchise de overstap maakt naar meerdere platformen en dus niet langer exclusief aan PlayStation toebehoort. Dat roept verwachtingen op: kan deze nieuwe versie de magie van weleer behouden en tegelijk een nieuwe generatie spelers aanspreken? Het antwoord is genuanceerd.

Het stokje is overgedragen van Clap Hanz, jarenlang de vaste ontwikkelaar, naar Hyde. De nieuwe ontwikkelaar blijkt goed naar zijn voorgangers te hebben gekeken. De basisgameplay is vertrouwd: het klassieke drie-klik-systeem waarmee je een swing uitvoert, staat nog steeds centraal. Eén klik om te starten, één voor de kracht en de laatste voor de precisie. Dit eenvoudige systeem is al tientallen jaren het hart van Everybody’s Golf en werkt nog steeds heerlijk intuïtief. Toch komt er wat diepgang kijken: wind, hellingen, spin en clubkeuze spelen allemaal een rol in hoe succesvol je slag uiteindelijk wordt. Het blijft een subtiele balans tussen timing en inzicht, waardoor ieder potje opnieuw verslavend aanvoelt.

Hot Shots probeert daarnaast enkele frisse ideeën te introduceren. Eén van de opvallendste toevoegingen is de mogelijkheid om een caddy mee te nemen die naast je op de baan staat. Voorheen hoorde je alleen losse opmerkingen uit het niets, maar nu staat er daadwerkelijk een personage aan je zijde dat je aanmoedigt of juist meewarig toekijkt wanneer je een bal hopeloos in het water slaat. Het maakt de ervaring levendiger en persoonlijker. Ook qua inhoud zit je niet snel zonder uitdagingen: meer dan 25 speelbare personages en tien regio’s in de World Tour liggen op je te wachten. Dat levert variatie op, zeker wanneer je rekening houdt met het loyaliteitssysteem dat je personages sterker maakt naarmate je vaker met hen speelt. Het voelt bevredigend om langzaam een favoriet karakter uit te bouwen, zijn of haar vaardigheden te zien groeien en zo steeds betere resultaten te behalen.

De game kent meerdere spelmodi, waarvan Challenge Mode het stevigste fundament vormt. Hier neem je deel aan korte toernooien en duels, die je belonen met nieuwe personages en banen. De World Tour probeert daar een verhaalstructuur aan toe te voegen, maar overtuigt veel minder. De verhaaltjes voelen vaak geforceerd of ronduit onbenullig aan, zoals een meisje dat beroemd wil worden of een plot rondom een golfpretpark, en voegen weinig toe aan de gameplay. Hyde lijkt zich hiervan bewust, want de optie om cutscenes direct over te slaan staat opvallend duidelijk in beeld. Gelukkig is er met Wacky Golf nog een alternatief dat voor frisse lucht zorgt. Hier speel je varianten die meer weg hebben van partygames, met obstakels, exploderende ballen of de mogelijkheid om elkaars clubs te stelen. Het is chaotisch en vooral leuk met vrienden, maar blijft duidelijk een bijgerecht naast het hoofdmenu: de traditionele golfrondes.

Door eten te kopen kun je statistieken verbeteren en sommige boosts zijn zelfs deelbaar met meerdere personages. Dit geeft een extra laag management die RPG-fans zullen waarderen, al voelt het systeem soms wat traag en omslachtig. Het helpt wel dat de personages zelf charmant en cartoonesk zijn vormgegeven. Hun uitspraken en animaties zijn misschien niet subtiel, maar ze dragen bij aan de vrolijke, herkenbare Everybody’s Golf-sfeer die fans verwachten.

Helaas laat de technische kant van de game steken vallen, althans op de Switch versie die we konden spelen. Het grootste probleem is de performance. In een spel waarin timing de sleutel tot succes is, zijn framedrops en haperende animaties funest. Vooral tijdens speciale slagen met extra visuele effecten hapert de framerate en dat vertaalt zich in slagen die onterecht mislukken. Het ondermijnt de precisie en kan leiden tot frustratie. Grafisch is Hot Shots bovendien niet bijzonder sterk. Bomen en grasvelden zijn simplistisch, er is veel pop-in en details missen scherpte. De reeks stond nooit bekend om zijn visuele pracht, maar in combinatie met de technische haperingen voelt dit teleurstellend. Zelfs op de krachtigere Switch 2, waar de framerate beter standhoudt, blijft het probleem bestaan. Daarbovenop komt een lastig camera perspectief. Wanneer je de green of baan beter wilt bekijken, merk je dat de camera niet altijd even soepel te besturen is. Voor een game waarin millimeters het verschil maken, voelt dat als een pijnlijke beperking.

Op auditief vlak doet Hot Shots het beter, maar ook hier is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het geluid van een geslaagde slag is nog altijd bevredigend en de herkenbare chime bij een hole-in-one wekt dezelfde glimlach op als vroeger. De muziek daarentegen voelt vaak als generieke achtergrondmuziek, eerder passend bij een warenhuis dan bij een sportgame. Daarbovenop komen de vele opmerkingen van caddies en karakters, die vaak door elkaar buitelen en een rommelige indruk wekken. Het heeft een zekere charme en past bij de luchtige toon van de game, maar op langere termijn kan het ook gaan irriteren.