REVIEW | Super Mario Galaxy + Super Mario Galaxy 2 zijn klassiekers die nog steeds weten te betoveren

Nintendo heeft een enorm succesvol verleden in het platformer genre. Na Super Mario 64, Sunshine en Odyssey is er misschien geen andere 3D-platformer die zo’n indruk heeft achtergelaten als Super Mario Galaxy. Toen het in 2007 op de Wii verscheen, was het niets minder dan een revolutie: Mario sprong van planeet naar planeet, de zwaartekracht draaide alle kanten op en Rosalina maakte haar entree als mysterieuze beschermster van de kosmos. Drie jaar later kwam Super Mario Galaxy 2, dat alle ideeën verder uitdiept en Yoshi weer van stal haalde. Twee van de beste platformers ooit dus, ditmaal gebundeld voor de Nintendo Switch 2. Maar de hamvraag blijft: zijn deze remasters een nieuwe aankoop waard of rekent Nintendo te veel op nostalgie?

Om met het goede nieuws te beginnen: de basis staat als een huis. Beide Galaxy-games zijn na al die jaren nog steeds ongelooflijk creatief, strak ontworpen en gevuld met unieke ideeën. Elk level introduceert een nieuwe mechanic, speelt met zwaartekracht of perspectief en laat je ontdekken hoe ver Mario’s avonturen kunnen reiken. Van het rondspringen op kleine planetoïden tot het zweven door honingraten als Bee Mario: de variatie is grenzeloos. Galaxy 2 gooit er nog een schepje bovenop met Yoshi en een reeks power-ups die de levels extra pit geven. Zelfs wie deze spellen destijds op de Wii heeft uitgespeeld, merkt dat er nog genoeg verrassingen en pure magie in zitten.

Qua presentatie is er duidelijk wat werk verricht. Beide games draaien op Switch 2 in haarscherp 4K op televisie en 1080p in handheld-modus. Textures zijn opgepoetst, kleuren spatten meer dan ooit van het scherm en het geheel voelt minder korrelig dan je je van de Wii-versies herinnert. In de praktijk lijkt het alsof er een wazige laag van je scherm is gehaald, waardoor je werelden als Honeyhive of Gusty Garden opnieuw met open mond bekijkt. Toch zijn er kleine schoonheidsfoutjes: de modellen van Toads ogen hoekig, sommige pre-rendered cutscenes zijn nog steeds vaag en een langere draw distance had de illusie van grootsheid meer kracht gegeven. Het is een remaster die duidelijk liefde heeft gekregen, maar niet het volle potentieel benut.

De besturing is een ander verhaal. Waar de Wii destijds zwaar leunde op motion controls, hebben de Switch 2-versies dat deels behouden. Met Joy-Cons kun je zwaaien en richten en dat werkt verrassend goed, zeker in handheld-modus waar je de console ook kunt kantelen. Toch voelt het niet altijd even precies, vooral in Galaxy 2 waar het richten met Yoshi essentieel is. Er is bovendien geen optie om volledig met een traditionele stick te spelen en dat kan voor sommigen frustrerend zijn. Wel zijn er verbeteringen ten opzichte van eerdere heruitgaven, zoals 3D All-Stars: je hoeft niet meer constant het scherm aan te raken in handheld-modus en er is een assist-modus toegevoegd die het spel toegankelijker maakt voor jongere of onervaren spelers.

Interessant is hoe verschillend Galaxy 1 en 2 aanvoelen, ook al lijken ze op papier sterk op elkaar. Galaxy 1 gebruikt het Comet Observatory als hub en ademt een sprookjesachtige sfeer met Rosalina’s sprookjesboek dat een emotionele laag toevoegt. Het voelt als een magische ontdekkingsreis door het heelal. Galaxy 2 is daarentegen een stuk directer: Starship Mario vervangt het observatorium, de wereldkaart is meer gestroomlijnd en de nadruk ligt veel meer op pure platform actie. Elk level is compacter en gedetailleerder uitgewerkt, waardoor je minder tijd kwijt bent met rondlopen en meer met springen, rennen en puzzelen. Samen vormen de twee games een goede balans: de eerste als groots avontuur vol verwondering, de tweede als een uitgepuurde concentratie van gameplay.

Toch zijn er kanttekeningen. Wie gewend is aan moderne platformers als Super Mario Odyssey zal merken dat de structuur van de Galaxy-games inmiddels wat ouderwets oogt. Elke keer dat je een ster pakt, keer je terug naar de hub of wereldkaart, waardoor de flow steeds wordt onderbroken. Ook de beperkte camera-opties verraden hun leeftijd; waar Odyssey vrijheid bood om alle hoeken te verkennen, word je hier nog vaak door vaste camerastandpunten geleid. Het stoort niet altijd, maar maakt wel duidelijk dat deze games producten van hun tijd zijn.

De soundtrack is en blijft een absoluut hoogtepunt. De orkestrale muziek, variërend van de epische tonen van Gusty Garden tot de intieme melodieën van Rosalina’s Storybook, tilt de ervaring naar een niveau dat je eerder met films dan met games associeert. Het is niet overdreven om te zeggen dat de muziek een groot deel van de magie bepaalt en zelfs anno 2025 klinkt alles nog fris en meeslepend.

Dan is er nog de prijs. Voor 69,99 euro krijg je twee opgepoetste klassiekers, zonder noemenswaardige nieuwe content. Geen extra levels, geen uitgebreide making-of en geen documentatie die de ontwikkeling belicht. Het pakket biedt gemak en de beste speelervaring tot nu toe, maar voelt karig in vergelijking met andere remasters die iets meer moeite doen om hun waarde te rechtvaardigen. Voor nieuwkomers is dit de ideale manier om twee legendarische platformers te ontdekken. Voor terugkerende spelers, die de spellen misschien al via Wii of de 3D All-Stars-collectie hebben beleefd, is het vooral een kwestie van hoe diep hun nostalgie reikt.