REVIEW | PAC-MAN WORLD 2 Re-PAC brengt retro plezier met een ruw randje

Pac-Man is één van die game-iconen die nooit echt verdwijnen. De gele bol met het eindeloze hongergevoel heeft de voorbije decennia alles meegemaakt: kartwedstrijden, party games, platformers en zelfs 3D-avonturen. Pac-Man World 2 uit 2002 was toen een van de betere pogingen om de mascotte naar een modern tijdperk te trekken. Twintig jaar later probeert Pac-Man World 2 Re-Pac die magie opnieuw op te roepen, met opgepoetste visuals, verbeterde prestaties en wat kleine aanpassingen. Maar de vraag blijft: smaakt deze retro-klassieker anno 2025 nog even fris als toen?

Het antwoord is niet eenduidig. Re-Pac is tegelijk een liefdevolle restauratie én een pijnlijk bewijs dat niet elk aspect uit de gamegeschiedenis bestand is tegen de tand des tijds. De game start met een klassiek gegeven: Pac-Man keert terug naar Pac-Village, waar zijn vrienden zijn ontvoerd door de Ghost Gang en de zes gouden fruitstukken van het dorp zijn gestolen. Het is een simpel uitgangspunt, maar het volstaat om de speler door een reeks kleurrijke werelden te loodsen, van ijzige bergtoppen tot tropische jungles. De charme van het origineel is grotendeels behouden, inclusief de speelse toon en het cartooneske gevoel van avontuur.

Wat meteen opvalt, is hoe mooi de remaster er nu uitziet. Op de Nintendo Switch 2 draait Re-Pac in haarscherpe 4K met vloeiende animaties en verbeterde belichting. De levels ogen helderder en levendiger dan ooit en het is verrassend hoeveel detail schuilt in omgevingen die ooit bestonden uit wazige polygonen. De jungle glimt van de dauw, de sneeuw werpt subtiele schaduwen en Pac-Man zelf heeft eindelijk het expressieve gezicht dat hij altijd verdiende. Het is niet het werk van een simpele upscaling, maar van een team dat het origineel duidelijk met respect heeft behandeld.

Toch blijven sommige elementen steken in de tijd. De besturing voelt weliswaar strakker dan op de GameCube of PS2, maar mist de vloeiendheid van moderne platformers. Pac-Man kan nog altijd springen, rollen en zijn kenmerkende “butt bounce” uitvoeren om vijanden te verslaan, maar de precisie is niet altijd optimaal. Vooral in latere levels, waar je van bewegende platformen springt of moet navigeren door smalle paden, wordt duidelijk dat de camera niet altijd meewerkt. Het resultaat is een mix van frustratie en nostalgie en vormt een herinnering aan een tijd waarin 3D-platforming nog niet op punt stond en spelers wat meer geduld moesten hebben.

Wat gameplay betreft, blijft Pac-Man World 2 Re-Pac trouw aan zijn kern. Elk level zit vol met pellets, fruit en verborgen items die je kunt opsporen voor extra levens of galerij content. Voor de perfectionisten onder ons is het heerlijk om elk hoekje af te speuren, maar voor wie gewoon het einde wil halen, kan het repetitieve karakter opvallen. De game probeert afwisseling te brengen met onderwater levels en sneeuwbanen waarbij je op ijs glijdt, maar de basisstructuur verandert nauwelijks.

De baasgevechten breken gelukkig de routine. Ze zijn eenvoudig, maar inventief genoeg om bij te blijven: van een gigantische mechanische walvis tot een gevecht in de lucht met Spooky, de kwaadaardige geest die alles aanstuurt. De balans tussen humor en uitdaging zit goed en de gevechten zijn kort genoeg om niet te frustreren. Hier toont de remaster zijn meerwaarde, met verbeterde animaties en snellere laadtijden die het tempo hoog houden.

Een ander punt waar Re-Pac duidelijk werk van heeft gemaakt, is de toegankelijkheid. Er zijn aanpasbare moeilijkheidsgraden, extra checkpoints en subtiele visuele hints die helpen om valkuilen of geheimen te spotten. Het is een slimme manier om nieuwe spelers kennis te laten maken met Pac-Man zonder hen te overrompelen met ouderwetse moeilijkheidspieken. Toch voelt het geheel soms té braaf. Waar andere remasters durven moderniseren of extra content toevoegen, blijft Pac-Man World 2 Re-Pac opvallend conservatief. Er zijn geen nieuwe werelden, geen alternatieve spelmodi, geen bonuslevels die iets nieuws proberen. Wat je krijgt, is exact wat je destijds kocht maar dan in een modern jasje.

Gelukkig is dat jasje wel bijzonder verzorgd. De soundtrack is opnieuw opgenomen en klinkt rijker dan ooit, met opgepoetste versies van de herkenbare Pac-tunes en sfeervolle omgevingsgeluiden. Ook de performance is stabiel – geen framedrops of technische problemen, zelfs tijdens de drukste scènes. Alleen in de meer open gebieden zie je soms dat textures plots inladen of dat vijanden uit het niets verschijnen, maar het stoort zelden.