REVIEW | Chicken Run: Eggstraction laat je ontsnappen als een kip zonder kop

Vijfentwintig jaar na de originele Chicken Run-film probeert Aardman de geliefde kippen opnieuw vleugels te geven en deze keer niet op het witte doek, maar op je console. Chicken Run: Eggstraction is een coöperatieve stealthgame die de charme van een klassieke top-down game combineert met moderne gameplay ideeën. Het resultaat is een titel die onmiskenbaar Aardman uitstraalt, met plasticine-achtige animatie, droge Britse humor en een gezonde dosis chaos. Helaas heeft de game ook wat last heeft van onbalans tussen ambitie en uitvoering.

De opzet is meteen herkenbaar voor wie de film ooit zag: kippen die moeten ontsnappen van menselijk gevaar. Deze keer speelt het verhaal zich af na de gebeurtenissen van Chicken Run: Dawn of the Nugget, de Netflix-sequel van 2023. De heldhaftige Ginger en haar verenigde bende van pluimvee hebben een vrij bestaan opgebouwd op een eiland, maar krijgen opnieuw te maken met menselijke hebzucht. In plaats van te vluchten, besluiten ze anderen te redden. De toon is luchtig en charmant, met grappige dialogen en knipogen naar de films. Toch is het verhaal er vooral om de gameplay voort te stuwen, niet om diepgang te brengen.

Gameplaytechnisch leunt Eggstraction verrassend dicht aan bij de stealth co-op van games als Overcooked en Metal Gear Solid, wat een vreemde maar vaak geslaagde mix vormt. Spelers nemen de controle over een groep kippen die door menselijke installaties moeten sluipen, eieren moeten verzamelen of medegevangenen moeten bevrijden. Je beweegt je in top-down perspectief, met een focus op timing, samenwerking en slim gebruik van afleidingsmanoeuvres. Een kip die lawaai maakt of te vroeg beweegt, kan een alarm activeren, waardoor je team plots moet improviseren om niet in een net te eindigen.

De kracht van Eggstraction ligt zonder twijfel in coöperatieve chaos. Met twee tot vier spelers verandert elke missie in een hilarisch kippenhok vol misverstanden en noodsituaties. De besturing is eenvoudig genoeg dat iedereen kan meedoen, maar vergt net genoeg precisie om miscommunicatie pijnlijk en vaak komisch te maken. Een teamgenoot die per ongeluk een deur opent terwijl jij net een bewaker afleidt, kan een hele missie doen ontsporen. Dat maakt het spel levendig en sociaal, vooral op de zetel met vrienden. Online werkt het ook degelijk, al mist de ervaring daar wat van de spontane energie van couch co-op.

Grafisch weet de game moeiteloos de esthetiek van Aardman te vertalen naar interactieve vorm. De klei-achtige texturen, het licht bibberende animatieritme en de humoristische gezichtsuitdrukkingen zijn perfect nagemaakt. Alles oogt charmant en handgemaakt, alsof je in een miniatuurfilm bent beland. Het kleurgebruik en de belichting zorgen voor warme, filmische scènes die trouw blijven aan de studio’s stop-motion-erfgoed. Muzikaal is het even sterk: de soundtrack balanceert tussen spanning en luchtigheid, met een duidelijk Brits karakter dat fans van de films meteen zullen herkennen.

Toch zijn niet alle onderdelen even goed uitgewerkt. De AI van de menselijke bewakers is eerder onvoorspelbaar dan slim. Soms lijken ze half blind voor kippen die in het open zicht staan, andere keren reageren ze absurd snel op het kleinste geluid. Die inconsistentie maakt stealth wisselvallig, het zorgt voor spanning, maar ook frustratie. De camerahoek helpt ook niet altijd; objecten kunnen het zicht belemmeren of bewegingen onnauwkeurig doen lijken. Vooral in drukkere levels leidt dat tot verwarring, iets wat de coördinatie in co-op niet ten goede komt.
De missies zijn gevarieerd, maar volgen uiteindelijk wel een herkenbaar patroon.

Elke missie vraagt je om te sluipen, iets te verzamelen of iemand te redden en daarna veilig terug te keren. Dat basisrecept werkt goed voor korte sessies, maar na enkele uren begint het te voelen alsof je steeds dezelfde hindernissen anders verpakt krijgt. De game probeert dat te compenseren met optionele uitdagingen en tijdslimieten, maar die voegen vooral stress toe in plaats van diepgang. Een progressiesysteem met nieuwe vaardigheden of uitrusting had hier wonderen kunnen doen.

Technisch draait Chicken Run: Eggstraction solide, al merk je dat het geen productie is met een groot budget. De laadtijden zijn kort en de framerate blijft stabiel, maar sommige animaties missen finesse. Kleine bugs zoals kippen die vastlopen in hoeken of voorwerpen die niet correct reageren, komen af en toe voor, maar zelden op een manier die een missie verpest. 

Wat het spel vooral onderscheidt, is zijn persoonlijkheid. Andere stealthgames zijn beter gepolijst of diepgaander qua verhaal, maar er is er geen enkele waarin een paniekerige kip met een omgekeerde emmer op haar kop probeert te ontsnappen aan een menselijke bewaker. Die absurditeit, gecombineerd met Aardmans kenmerkende stijl, maakt Eggstraction uniek. Het is een spel dat niet per se streeft naar perfectie, maar naar plezier. En dat plezier zit hem in het delen van dat moment waarop alles misloopt en iedereen in lachen uitbarst.