REVIEW | Farming Simulator: Signature Edition weet de oogst niet binnen te halen

De komst van een volwaardige Farming Simulator naar een Nintendo-console klinkt op papier als een kleine doorbraak. Waar eerdere Switch- en 3DS-versies vooral aanvoelden als sterk vereenvoudigde zijtakken, positioneert de Signature Edition zich nadrukkelijk als een echte afgeleide van het recente Farming Simulator 25. Inhoudelijk lijkt dat te kloppen, maar zodra de tractoren effectief beginnen te rollen, wordt pijnlijk duidelijk dat deze Switch 2 editie vooral laat zien waar de grenzen van de technische uitvoering liggen.

Farming Simulator heeft al jaren een vaste plaats binnen het simulatie genre. Niet omdat de reeks elk jaar grote sprongen maakt, maar omdat Giants Software erin slaagt om een steeds breder en dieper landbouwsysteem neer te zetten waarin spelers hun eigen tempo bepalen. Dat geldt ook hier. De Signature Edition is inhoudelijk grotendeels gebaseerd op FS25 en biedt toegang tot meer dan 400 voertuigen en machines van ruim 150 officiële fabrikanten. Bekende namen als John Deere, Fendt, Claas en Case IH zijn opnieuw prominent aanwezig, aangevuld met een inbegrepen Mercedes-Benz Truck Pack, waardoor ook Unimogs en vrachtwagens meteen beschikbaar zijn. Dat laatste voelt als een mooie extra, al blijft het jammer dat andere uitbreidingen uit FS25, zoals Highlands Fishing, ontbreken.

Qua opzet verschilt de Signature Edition nauwelijks van de hoofdreeks. Spelers krijgen drie kaarten voorgeschoteld die duidelijk geïnspireerd zijn op Noord-Amerika, Oost-Azië en Oost-Europa. Elk van die omgevingen heeft zijn eigen sfeer, klimatologische eigenschappen en logistieke uitdagingen. Seizoenen spelen opnieuw een belangrijke rol, met bijbehorende beperkingen op zaaien en oogsten, al blijft het zoals altijd mogelijk om die realistische instellingen grotendeels uit te schakelen. Daarmee blijft de game zowel toegankelijk voor casual spelers als diep genoeg voor wie alles zo authentiek mogelijk wil aanpakken.

Ook inhoudelijk is vrijwel het volledige pakket aanwezig. Er zijn 25 verschillende gewassen, inclusief nieuwkomers zoals rijst en spinazie, uitgebreide productieketens waarbij meerdere grondstoffen worden samengebracht tot complexere producten, veeteelt, bosbouw en een brede waaier aan opdrachten. Vooral die contracten op andermans velden blijven een sterke troef: ze bieden afwisseling, een laagdrempelige manier om geld te verdienen en de kans om dure machines uit te proberen zonder ze meteen te moeten kopen. In dat opzicht voelt de Signature Edition eindelijk als een volwaardige Farming Simulator op een Nintendo-platform, iets wat bij eerdere pogingen simpelweg niet het geval was.

Ook op systeemniveau zijn de bekende FS25-mechanics aanwezig. Bodemdichtheid, zichtbare sporen in de akkers, vuil dat zich ophoopt op machines en een verder verfijnde economische balans maken opnieuw deel uit van het geheel. Wie de reeks kent, weet echter ook dat sommige structurele zwaktes hardnekkig blijven. De physics van het rijden en botsen voelen nog steeds onvoorspelbaar aan, met voertuigen die blijven haken achter objecten of vreemd reageren op kleine obstakels. Dat zijn problemen die al jaren meereizen met de reeks en ook hier niet zijn opgelost, al kan het resetten van voertuigen de ergste frustraties enigszins temperen.

Tot daar klinkt dit als een geslaagde vertaling van FS25 naar een draagbaar platform. Helaas kantelt het beeld volledig zodra de technische uitvoering ter sprake komt. Dat de Switch 2-versie grafisch niet kan concurreren met PlayStation 5 of Xbox Series X was te verwachten, maar de mate waarin de beeldkwaliteit is teruggeschroefd, is ronduit schokkend. De resolutie lijkt ver onder native 1080p te liggen, met een algemeen wazig beeld dat vooral bij machines pijnlijk opvalt. Logo’s en merknamen zijn vaak nauwelijks leesbaar, wat wringt in een game die net trots is op zijn licenties.

Daarbovenop komt een zeer agressieve afstelling van de zichtafstand. Velden worden al op korte afstand leeggeveegd van gewassen, waardoor landbouwgronden er vreemd kaal uitzien zodra je niet pal bovenop staat. Effecten, schaduwen en detailniveau zijn allemaal zichtbaar teruggeschroefd. Dat op zich zou nog te verdedigen zijn als het spel daar vloeiend door zou draaien, maar dat is niet het geval.

De prestaties vormen zonder twijfel het grootste struikelblok van deze Signature Edition. Het doel lijkt 30 frames per seconde te zijn, maar die worden zelden stabiel gehaald. Stotteren is eerder regel dan uitzondering, zowel in open velden als rond boerderijen en dorpen. Dat heeft niet alleen een visuele impact, maar tast ook de besturing aan. Inputvertraging zorgt ervoor dat sturen onnauwkeurig aanvoelt, wat in een game waarin precisie cruciaal is bijzonder nefast is. Zelfs in simpele bochten rijden kan soms aanvoelen als gokken, zeker bij hogere snelheden of grotere voertuigen.

Daarbovenop zijn er lange laadtijden bij het opslaan en is er een algemene traagheid die nooit helemaal weggaat. Positief is dat de game tijdens langere speelsessies stabiel blijft en niet crasht, maar dat voelt eerder als een minimale vereiste dan als een echte verdienste. Zeker omdat de combinatie van lage beeldkwaliteit en slechte prestaties ervoor zorgt dat de spelervaring structureel ondermijnd wordt.

Wat vooral teleurstelt, is dat de technische beperkingen niet leiden tot een duidelijke trade-off. De game ziet er beduidend slechter uit dan FS25 op andere platformen, maar loopt tegelijkertijd ook slechter dan verwacht. Daardoor blijft men achter met een versie die inhoudelijk sterk is, maar praktisch nauwelijks aangenaam speelt. Voor een trage, methodische simulatie is vloeiendheid misschien minder cruciaal dan bij een actiegame, maar hier wordt zelfs het rustige tempo van landbouwbeheer ondergraven door technische haperingen.