PILE OF SHAME | 35. Rage 2 (2019)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

35. Rage 2 (2019)

Opgelet: deze tekst bevat spoilers!

Zes jaar geleden werd de geboorte aangekondigd van Rage 2 en dat was vooral opmerkelijk omdat eigenlijk niemand op dit spel zat te wachten. Het is niet zo dat de eerste Rage in 2011 slecht was – integendeel – maar om een of andere reden kon gamers er hun pap niet mee koelen en dus bleef de schuimbekkende woede die de titel met enige grootspraak beloofde, beperkt tot een mild maar voorbijgaand gevoel van opwinding. Kapitalisme in haar eindstadium, zoals wij gefragmenteerde postmoderne gamers dit dagelijks aan den lijve mogen ondervinden, gebiedt dat enorme productiekosten en promotiebudget moeten gepaard gaan met enorme winsten en dat was bij Rage uiteindelijk allerminst het geval. Moest Uberkamper écht gemeen zijn, zou hij er nog aan toe kunnen voegen dat het spel de geschiedenis is ingegaan als een voorbeeld van het feit dat stralen van ambitie en winstbejag tot evenveel onvruchtbaarheid kan leiden als de nucleaire stralingsvariant met de veel slechtere reputatie. 

Normaal zou dat meteen ook het einde geweest zijn van het post-apocalyptische Rage Universum, maar tegen alle verachtingen in, besloten twee giganten - uitgever Bethesda en spelmaker Avalanche - om toch nog een baby te maken die luistert naar de naam Rage 2, in de hoop om alsnog winst te slaan uit hun zorgvuldig uitgedachte universum.  Een koningskind moest deze opvolger dus worden: een spel dat alles in huis had om mooier, beter, sneller en groter te worden dan zijn voorganger en al het andere dat het genre tot nu toe had voortgebracht. Helaas botste Rage 2 opnieuw op een muur van onverschilligheid bij gamers en daarmee zal Rage voor eeuwig bekend blijven als het spel dat twee keer alles in huis had om te slagen, maar waarvan om een of andere reden de mayonaise niet wilde pakken. 

Het moet geen enkele speler ontgaan zijn dat Rage 2 zowat alles heeft gestolen wat de moeite waard is bij andere grootmeesters van het post-apocalyptische genre. De ruige spelwereld in variaties van oker en sepia zijn een letterlijk citaat uit het Mad Max universum. De humor klinkt als een echo van de vreemde namen en compleet geschifte personages in Borderlands en de snelle gevechten dragen de handtekening van iD sofware – de makers van Quake en Doom - die ook bij de productie van Rage 2 waren betrokken. Zelfs het verhaal lijkt deels te leunen op Gears of War, waarin ook wat vuig gespuis uit de grond komt gekropen na een periode van relatieve rust. In theorie zou Rage 2 daarmee de volmaakte weergave moeten zijn geworden van de lasten en lusten van het ruige leven na het einde der tijden. En het ligt er - nogmaals - ook ongelooflijk dik op dat alles uit de kast werd gehaald om dit te doen slagen. De wereld is gigantisch, de uitdagingen zijn gevarieerd en de wapens kunnen net als auto’s en vaardigheden verbeterd worden.  

Het vreemde is alleen dat het gewoon niet goed werkt. De psychotische sfeer van Mad Max voelt wat afgebot en onscherp aan in Rage 2. De humor van Borderlands valt plat in Rage 2, zoals humor vaak plat valt wanneer volwassenen proberen aansluiting te vinden bij de wereld van adolescenten. De gevechten zijn op zich niet slecht, maar ze zijn wel zo goed als allemaal te beslechten door met de shotgun naar tegenstanders te lopen waarna deze uit elkaar spatten in kleine gezondheidsboosters, zodat dit proces eindeloos herhaald kan worden. Ook het verhaal blijft wat hangen in eenvoudige wraakporno en is voor een open spelwereld ronduit kort. En tenslotte hebben zelfs verbeteringen aan wapens en vaardigheden te lijden onder een te groot aantal net iets te moeilijk wegspelende mogelijkheden. Dat maakt dat een eenvoudige shotgun veel meer voldoening geeft dan pakweg een ingewikkelde explosieve dubbelsprong of andere geavanceerde vingeroefeningen op de controller. Daarmee kan Uberkamer, samen met heel wat andere gamers slechts concluderen dat een viraal spel niet op bestelling kan gemaakt worden. Rage 2 was een kopgeboorte, ontstaan uit een rationele visie op wat een spel zou moeten zijn, eerder dan een drang van een spelmaker om goede games te maken. De diepgang van een filosofisch traktaat haalt deze eenvoudige vaststelling natuurlijk niet, maar een traktaat schrijven kost weinig geld en vertrekt van de drang om de mensheid iets betekenisvol te schenken. Twee zaken die de wereld van Rage helaas mist.  

Het moge bij dit alles een weinig jammer lijken dat zoveel middelen en moeite zijn gestoken in iets wat nog het best kan omschreven worden als middelmaat, maar dat is zeker geen reden tot wanhoop. Tenslotte heeft 2019 ons ook Disco Elysium geschonken, wat aantoont dat kleinere ontwikkelaars meer kansen krijgen, wanneer het groot kapitaal onvermijdelijk eens de bal misslaat.  

Rest Uberkamper nog te zeggen dat Rage 2 na de commerciële duikvlucht bij verschijnen, nooit een tweede adem heeft gevonden en daarenboven een bijzonder vreemd verdienmodel kent. Het spel was zelfs even gratis te verkrijgen op Epic. Er zijn wel enkele verhaalgedreven DLC’s ontwikkeld die er op het eerste zicht niet slecht uit zien. Ze doen wat denken aan de DLC’s van Fallout of Borderlands (om wederom iets te noemen dat ook weer goed gepikt is). Om deze te kopen moeten gamers zich evenwel eerst zogenaamde Ragecoins aanschaffen. Dat betekent dus echt geld omzetten in kleutergeld dat enkel waarde heeft in een doodgeboren universum. Ook hier zullen mensen die het verschil tussen gamen en geld niet kennen, heel diep over hebben nagedacht om vervolgens allemaal samen tot dezelfde foute conclusie te komen. 

Het moge duidelijk zijn dat er niet genoeg straling in de wereld om de hersenen van mensen zodanig aan te tasten tot ze tot dit soort idioot gedrag overgaan en wanneer dit wel het geval zal zijn, zal gamen niet meer de eerste zorg zijn. 

Rage 2(2019)

Pro

- Open spelwereld waarin wel wat te beleven valt
- De shotgun is plezant

Contra

- Komt om een of andere reden nooit echt op gang 
- DLC's aankopen met Ragecoins
- De meeste vaardigheden en wapens zijn eigenlijk overbodig

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.