PILE OF SHAME | 32. Bendy and the Ink Machine (2017)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

32. Bendy and the Ink Machine (2017)

Opgelet: deze tekst bevat spoilers!

Naar Uberkamper vernomen heeft, regent het tegenwoordig klachten op het wereldwijde web over de Walt Disney Company. Die schavuiten zouden namelijk in hun tekenfilms veel te veel vrouwelijke (hoofd)personages en veel te veel diversiteit hebben gestoken. Dat zou volgens de klagers nog niet zo erg zijn, ware het niet dat tegenwoordig ook de superhelden van Marvel al over hun gevoelens praten en bij gelegenheid eens een traan wegpinken. Zelfs het volledige Star Wars universum ontsnapt tot overmaat van ramp niet aan de eisen van de laat-kapitalistische vloeibare samenleving. De ooit zo duidelijk afgebakende dichotomie tussen goed en kwaad raakt er steeds meer verwaterd tot een ingewikkeld kluwen van wat nog het best kan omschreven worden als gemengde gevoelens. ‘Woke en opgelegde diversiteit’, klinkt het dan knarsetandend online, bij het zelfverklaarde mannelijke deel van de samenleving dat zich bij dit alles ongewenst in het kruis getast voelt. Natuurlijk is het internet bij uitstek de plaats waar alle meningen heengaan om te sterven, maar tegelijk bekruipt Uberkamper ook het vermoeden dat het hier om dat heel specifieke soort van mannelijkheid gaat dat fopscheten en blikpils nodig heeft om niet ten onder te gaan. Het ultieme symbool van deze als mannelijkheid verpakte angststoornis, is zonder twijfel de zogenaamde mancave, waarin de man zich kan terugtrekken uit het stuk van de wereld dat ook wel de realiteit wordt genoemd, om vervolgens verontwaardigd te schuimbekken dat de ruimte die daardoor vrijkomt wordt ingenomen door zowat elke andere mens op deze planeet. Waarmee Uberkamper gewoon maar wil zeggen dat is voor iedereen die niet in een gegenderde grot leeft, Disney niet meer is dan een firma die filmpjes maakt voor kinderen.

Dat neemt overigens niet weg dat hij een glimlach niet kon onderdrukken bij het spelen van Bendy and the Ink Machine (2017), waarin Disney als relatief machtig multinationaal bedrijf toch nog eens stevig ouderwets te kakken werd gezet. Het spel speelt zich af tijdens de prille begindagen van de tekenfilmindustrie. Joey Drew, de meedogenloze eigenaar van een ooit succesvolle tekenfilmstudio dreigt zijn bedrijf failliet te zien gaan. Om de studio te redden laat hij een machine bouwen die het tekenproces kan automatiseren. Wanneer dat echter onvoldoende blijkt te zijn om het tij te keren, besluit Joey de gangbare opvattingen over wat fatsoenlijk is bij een bedrijfsherstructurering wat op te rekken, door de inkt in de inktmachine tot leven te wekken middels een occult ritueel. Het leven van de gewetenloze zakenman Joey lijkt daarmee in ieder geval weinig van dat van Walt Disney te verschillen. Waarbij het argument kan gemaakt worden dat het minder boosaardig is om een pakt met de duivel te sluiten dan vakbonden actief te onderdrukken en wraakroepende arbeidsomstandigheden in Aziatische toeleveringsbedrijven te bestendigen. Twee praktijken die regelmatig in verband worden gebracht met Disney. Het verwijt dat het bedrijf tegenwoordig te ‘Woke’ is, weegt bij dit alles uitermate licht. Voor de volledigheid merkt Uberkamper wel nog op dat Bendy gepubliceerd wordt door concurrerende entertainmentfabriek Warner Bros, wat het geheel ondanks alles toch wat de sfeer geeft van een wat gênant sjakkossengevecht.

Als gevolg van zijn creatieve ingreep in de productiviteit, veranderen de medewerkers van Joey’s studio in cartooneske inktfiguren. De titelgevende Bendy, die overal doorheen het spel opduikt als een in bordkarton uitgesneden figuur, lijkt sprekend op de vroege Mickey Mouse die in steamboat Willy de rivier op stelten zet (en daarbij groteske obsceniteiten met allerhande dieren pleegt). Boris de wolf die later in het spel opduikt is dan weer een kruising tussen Goofy  en de wolf van de drie biggetjes. Betty Boop tenslotte (toegegeven niet van Disney) werd in het spel weinig subtiel omgedoopt tot Alice Angel en mag als femme fatale en vooroorlogs schoonheidsidaal een sleutelrol vervullen in de latere hoofdstukken.

De Joey Drew Studio’s zelf worden in alle occulte chaos, herschapen tot een claustrofobische nachtmerrie waar inktmonsters vrij ronddwalen en waar het vaak kniediep waden is door inktzwarte blubber. Bovendien werd door Joey’s ritueel ook geheel per ongeluk een Inktdemoon losgelaten in de studio, die door de gangen struint en - geheel in de geest van diversiteit en inclusie - zonder onderscheid tussen cartoonfiguur of mens jacht maakt op alles wat beweegt. De eigenlijke spelelementen in Bendy zijn al bij al weinig opmerkelijk, maar de enorme aantrekkingskracht van dit spel schuilt vooral in de cartoonfiguren die - volgens de wetmatigheden van het genre - vrolijk en speels door het leven zouden moeten gaan, maar in deze demonische fantasie een extra laag huiveringwekkend onbehagen scheppen. Dat de confrontatie van echte mensen en cartoonfiguren een sterk effect heeft was al duidelijk in de iconische film “Who Framed Roger Rabbit (1988)”. De extra laag horror in Bendy voegt daar nog een dimensie aan toe die weinig rechtgeaarde gamers onbewogen zal laten.

Inmiddels zijn er niet alleen enkele boeken en korte tekenfilms verschenen die wat meer achtergrond geven bij het Bendy-universum, maar is ook duidelijk geworden dat Bendy and the Ink Machine en het eerste deel is geworden van een trilogie. Bendy is – geheel terecht – een sterk merk geworden dat niet snel meer zal verdwijnen. Het is bovendien evident dat er nog heel wat laaghangend fruit te plukken valt in cartoonland, aangezien elk personage daar per definitie van de pot gerukt moet zijn. Dat betekent wel dat wie graag het volledige verhaal in een keer doorspeelt best nog even wacht tot ook het derde deel verschenen zal zijn. Dat is voorwaar iets om naar uit te kijken.

Bendy and the Ink Machine (2017)

Pro

- Cartoonfiguren in een beklemmende horror-setting
- Inmiddels gepromoveerd tot eerste deel in een trilogie
- Het Bendy universum biedt nog heel veel mogelijkheden

Contra

- Eerder weinig echte gameplay

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.