Hands-on: No Straight Roads
No Straight Roads van ontwikkelaar Metronomik is een van de kleinere games die we op E3 te zien kregen. De game is een stilistische ritmegame, die er voor kiest om niet volledig door te duwen op het ritmeaspect.
Het klinkt misschien een beetje raar, een ritmegame waar ritme niet meteen zo belangrijk lijkt, maar dat is het niet. In No Straight Roads kruip je in de huid van twee leden van een indieband, Mayday en Zuke, die in opstand komen tegen een regering die zowat alles wat met muziek te maken heeft wil reguleren of zelfs verbieden. Dat kunnen de twee jonkies niet laten gebeuren en dus trekken ze ten strijde met hun instrumenten.
Nu, we hebben al een paar keer gezegd dat ritme niet zo belangrijk is, maar eigenlijk is dat niet helemaal waar. No Straight Roads duwt het gewoon niet constant door je strot. Na een korte tutorial werden wij al een boss fight in gegooid en daar bleek al snel dat ritme wel zijn nut heeft. Aanvallen gebeuren immers steeds op dat ritme, maar je zal zelf moeten ontdekken hoe dat ritme in elkaar zit. Het is niet zonder reden dat de maker games als Child of Eden en Rez noemt als inspiraties.
Wij hadden het redelijk moeilijk om het juiste ritme te vinden, maar dat had misschien wat te maken met het lawaai rondom ons. De makers lieten ons ook weten dat verder in de game er steeds minder aanwijzingen zullen zijn om aanvallen aan te geven en je dus nog beter zal moeten luisteren naar de muziek.
Die muziek past zich ook aan op basis van je speelstijl. Ben je goed bezig, dan wordt alles net iets epischer en komen de zware gitaren boven. Aanvallen doe je op een manier die vrij typisch is voor actiegames. Hier moet je dus minder rekening houden met het ritme van de muziek. Je kan met je muziek wel bepaalde zaken omvormen naar wapens om nog sterkere aanvallen te doen.
Visueel heeft No Straight Roads ook een aparte stijl, die wel volledig past bij de game. De eindbaas die wij te zien kregen was lekker over-the-top en ook de omgevingen zijn bijzonder kleurrijk.
