Donkey Kong Country Returns
Donkey Kong is ongetwijfeld al in heel wat huishoudens alles overhoop aan het gooien om zijn geliefde bananen terug te vinden. Ook 4Gamers is in de ban van onze harige vriend (nee, niet Pieterm deze keer), getuige daarvan deze review. Verdient Donkey Kong Country Returns zijn plaats in de rij klassiekers uit de Nintendo-stal of wordt het toch een verblijf in de stallen voor Diddy en Donkey Kong?
Net zoals in de meeste andere avonturen van Nintendo hoef je je niet echt veel zorgen te maken over het verhaal in Donkey Kong Country Returns. Je bananen worden van onder je boomhut gestolen en je bent dus genoodzaakt om de achtervolging in te zetten en ze één voor één terug te halen. Bizar genoeg is de hele wereld omgetoverd tot een obstakel-parcours waar je echt met de grootste zorg doorheen moet springen, tuimelen, vliegen, rijden en blazen om zelfs maar kans te maken op datgene waar je al vanaf het begin op jaagt: bananen.
Eigen schuld...
Iets wat de Donkey Kong-reeks altijd heeft getypeerd, is dat het spel niet echt eventjes uit te spelen valt. Zo is de moeilijkheidsgraad aanzienlijk hoog en dat is bij deze Donkey Kong Country Returns helemaal niet anders. Klaag wat je wil over de eenvoud van games tegenwoordig, dit is een stevige kuitenbijter. Donkey Kong Country Returns slaagt er immers in om ervoor te zorgen dat de uitdaging groot is en ook gestaag stijgt, zonder te vervallen in een “pest de gamer”-gedrag, waarbij het je gewoon onmogelijk gemaakt wordt om plezier te hebben. Voor de minder vaardige gamers is er zelfs begeleiding voorzien, te vergelijken met hoe men in Super Mario Galaxy 2 je bij de hand nam.
Je zou dan deels verwachten dat de moeilijkheid de frustratie ook immens hoog duwt, maar gelukkig blijft het hier bij het gezapige gevloek dat je weer iets fout hebt gedaan en terug zal moeten proberen. Ja, doodgaan is een integraal deel van de ervaring, maar doorheen het avontuur heb je enkel het gevoel dat dit door je eigen fout is. Levelkennis zal je sowieso een voordeel opleveren, maar voor het overige gooit het spel hindernissen naar je toe, waar je gepast op dient te reageren. Als je iets te overhaast bent of iets te veel zelfvertrouwen hebt in je eigen kunnen, staar je binnen de kortste keren op een “Game Over”-scherm – maar wel een glimlach en klaar om er weer een lap op te geven.
Als je alleen de wereld wil verkennen, zal je zowel over Donkey als Diddy (op Donkeys rug) beschikken, waardoor het spel op het eerste zicht eigenlijk een tikkeltje eenvoudiger dan vroeger lijkt, omdat je over vier hartjes beschikt – twee per personage. Je gaat ze echter ook alle vier heel goed kunnen gebruiken, waardoor het niet echt als een luxe beschouwd kan worden. Doordat Diddy Kong de veelzijdigere kompaan van beide apen is, voel je het echt wel als 'ie ontbreekt. Een half mislukte sprong kunnen corrigeren door even te blijven zweven (dank u, jet pack) is echt een enorm voordeel... tenzij Diddy Kong natuurlijk vanuit de hemel moet toekijken. Dit zal vaker gebeuren dan je lief is - zeker in de singleplayer - omdat Diddy altijd als eerste het loodje legt.
...of toch die van je kompaan?
Gelukkig kan je ook altijd op een menselijke makker rekenen in co-op. Je kan dan nog altijd als één geheel door het leven gaan, maar over het algemeen zal je apart door de levels lopen. Hierdoor maak je het jezelf echter geregeld ook wel een pak moeilijker. Een kantelend platform waar je je sprong moet timen? Geen probleem, gewoon even zweven .. ah nee, want Diddy staat al te glimlachen op het volgende platform. Dit soort situaties zal geregeld voorkomen en vermits de meeste mensen sowieso de gewoonte zullen hebben om met hun eigen personage alles te willen overleven en zo samen alles te verschalken, verhoog je eigenlijk de moeilijkheidsgraad voor jezelf – zeker als je met Donkey Kong speelt.
Het moet echter wel gezegd worden dat de co-op iets minder statisch is dan bij Super Mario Galaxy en dichter aanleunt bij het hectische en het knotsgekke van LittleBigPlanet. Samen geheime levels proberen leeg te roven en op het laatste nippertje je makker in een afgrond zien vallen, waardoor je één banaan mist, is niet alleen een domper, maar vooral hilarisch. Een ander voorbeeld is wanneer één van beide spelers sterft. Als je over voldoende ballonnetjes beschikt, kan je immers in een tonnetje terug neerdalen en meedoen – op voorwaarde dat je kompaan de ton kan raken. Als deze echter heen en weer wiebelt en er tal van obstakels en tegenstanders de weg versperren, is het soms een pijnlijke (en lachwekkende) tocht terug naar de onderkant van het scherm.
Hierdoor verlies je niet alleen twee ballonnen, maar bestaat de kans ook nog dat je kompaan zich zo uit de naad gaat springen om bij je te geraken dat 'ie zelf het loodje legt. Wanneer beide spelers echter dood zijn, kan je er dus van op aan dat er wel gevloekt zal worden. Enerzijds omdat de ene per sé terug wou, anderzijds omdat de andere zichzelf de das heeft omgedaan door dood te gaan. Hilariteit verzekerd.
Verzamelobjecten
Mocht je vrezen dat je als een razende gek door het spel heen zal kunnen vliegen en dat je vervolgens na ettelijke uurtjes op de credits ligt te turen (proficiat als je zo'n vaardige speler bent), dan kan je je sowieso nog wel even bezighouden met alle extraatjes die te verzamelen zijn in het spel. De eerste levels zal je namelijk wel geduldig kunnen uitkijken naar verborgen puzzelstukken, K-O-N-G letters, centjes, bananen, verborgen ruimtes en dergelijke, maar éénmaal al je concentratie wordt opgeslorpt door je overlevingsdrang mis je binnen de kortste keren al deze voorwerpen.
Doordat sommige zaken ook gewoon in je zicht worden geëtaleerd, word je al sneller eens overmoedig of keer je sneller op je stappen terug om het toch maar te gaan zoeken. Door op het einde van elke level dan nog eens mooi te tonen hoeveel stukken je van elk item mist, weet je ook meteen dat er nog werk aan de winkel is. Jammere is wel dat de beloning van deze voorwerpen op het eerste zicht nogal mager lijkt. Een update in de afbeeldingsgalerij of de muziekjes, het had meer mogen zijn voor de moeite die zulke zaken vergen.
Naast alle verzamelobjecten in het spel zelf zal je ook naar de winkel van ome Kong gaan. Deze oude rakker biedt je niet alleen extra ballonnen aan (voor een prijsje uiteraard) zodat je langer weet te overleven, maar soms kan je ook een sleutel kopen, om dan bepaalde delen van de wereld vrij te spelen en weer wat avontuur te gaan beleven.
Omkadering
De omkadering is eigenlijk perfect in orde. Vermits het hier om een 2D-platformer gaat, kan er natuurlijk veel meer detail in de wereld gestoken worden en dat zie je wel in de vormgeving ook. Zo verschuift het beeld geregeld van je traditionele lijn waarop je rondloopt naar een veld veel verder in het scherm en ook soms dichter, om toch geregeld te spelen met de verschillende aspecten en je een nieuwe spelervaring aan te bieden. Bovendien verandert de stijl van elke wereld, waardoor je eens in de jungle bezig bent, dan aan het strand, dan weer tegen de ondergaande zon. Hierdoor voelt het spel ook steevast fris aan.
Ook het tempo van het spel wordt geregeld gebroken. De geheime levels – waarin je vaak zo snel mogelijk alle voorwerpen moet verzamelen – zijn toch wel een rustpunt tegenover het tempo van de gewone levels, waarin je vaak als een bezetene bezig bent om toch maar dat laatste hartje in leven te houden. Rondrijden op een neushoorn, à volonté rondspringen, op een 'raket' rondvliegen, in mijnkarretjes schuilen, langs lianen slingeren en klimmen, weggeschoten worden door tonnen, allemaal zit het in het spel vervat en geeft het je de mogelijkheid om te genieten van de afwisseling die Donkey Kong Country Returns. Als je weet dat de vijanden niet enkel te verslaan zijn door erop te springen, maar ook schieten, meppen, blazen en combinaties van bepaalde acties, dan weet je dat het qua variatie wel snor zit. Jammer misschien dat de muziek – hoewel leuk en toepasselijk – niet even memorabel is als de gameplay.
- Pure fun
- Pittig
- Co-op
- Muzikaal iets minder
- Magere beloningen