ilomilo

Hoewel ilomilo eigenlijk al sinds eind november speelbaar is op Xbox Live Arcade, zou het kunnen dat je nog niets had gehoord over deze puzzelgame van SouthEnd Interactive tot de officiële release op 5 januari 2011. Om al eerder toegang te krijgen tot het spel moest je immers naar een supergeheime website surfen, een downloadcode afhalen en vervolgens het spel voor 800 Microsoft Punten naar je console downloaden. Deze ‘verborgen’ release was voor zover we weten een primeur voor XBLA en wees er maar zeker van dat Microsoft er een unieke game heeft uitgepikt om deze eer toe te bedelen.

Koekjes in het park

Het spel draait rond Ilo en Milo, twee beste vrienden die elkaar dagelijks ontmoeten om thee te drinken en koekjes te eten in het park. Het theekransje van de twee maatjes wordt elke dag enorm bemoeilijkt omdat de weg naar hun ontmoetingsplaats elke dag anders lijkt te zijn. Het is jouw taak om de twee protagonisten elke keer toch weer bij elkaar te brengen, ondanks de obstakels die ze telkens weer op hun pad terugvinden. Elke level begint met Ilo en Milo aan weerszijden van een driedimensionale spelwereld die bestaat uit kubussen waarover ze zich kunnen voortbewegen en eindigt met een ontmoeting van beide vrienden op twee naast elkaar liggende kubussen.

Klinkt gemakkelijk, niet? Wel, vergeet het maar, want hoewel de eerste levels je nog zoetjesaan introduceren in de wondere wereld van ilomilo stijgt de moeilijkheidsgraad van de omgevingspuzzels die je moet oplossen zienderogen. Gaandeweg duiken er immers meer en meer speciale kubussen op. Sommige daarvan kan je verplaatsen, andere werken als een ladder of lift. Nog andere kubussen gedragen zich als een levend wezen en moet je bijvoorbeeld afleiden met Ilo om met Milo te kunnen passeren. Er zijn er zelfs die zich bewegen doorheen de wereld terwijl ze andere kubussen kunnen opeten. Door dit allegaartje aan exotische blokken worden de puzzels uiteindelijk behoorlijk complex en vormen ze zelfs voor ervaren puzzelaars een allerminst triviale uitdaging.

Speelse sfeer

Voor wie het herenigen van de twee kameraadjes nog niet lastig genoeg is, is er de mogelijkheid om in elke level een aantal collectibles op te pikken waarvoor je vaak van het kortste pad tussen Ilo en Milo moet afwijken en nog een extra ommetje moet maken. Zo zijn er onder andere foto’s, artwork en muziek te vinden in elke spelwereld. Daarnaast telt iedere level ook nog eens drie kleurrijke Safka’s, kleine wezentjes die achter Ilo of Milo aanhuppelen wanneer je ze tegenkomt. Wanneer je erin slaagt om elke Safka van een bepaalde kleur in een volledig hoofdstuk te ontdekken, dan speel je een bonuspuzzel vrij die vaak nóg een stukje pittiger is. Naast de negen ‘gewone’ werelden die elk van de vier hoofdstukken telt, zijn er dus ook nog telkens drie bonuslevels te verdienen.

Ondanks het feit dat de game ontwikkeld werd door een relatief kleine ontwikkelaar, is de kwaliteit van de vormgeving en de presentatie van het geheel heel hoog. Ook de charme en de schattigheid van de hoofdpersonages en de gehele omgeving spatten van het scherm. Ilo en Milo zijn immers twee schattige lappenpopjes die alleen maar lekker samen thee willen drinken en bij elkaar willen zijn. De graphics zijn eerder sober, met veel gebruik van zachte pasteltinten en maar weinig of geen tot de verbeelding sprekende animaties.

Beter alleen dan met twee

De soundtrack van de game is heel opgewekt en vrolijk, wat perfect aansluit bij de algemene sfeer die in ilomilo gecreëerd wordt. Er is zelfs een heel leuke muziek-gerelateerde achievement te halen, die niets met het spel zelf te maken heeft, maar waarvoor je verwacht wordt om het titelmuziekje na te spelen door doorheen het hoofdmenu te scrollen. Elk menu-item laat immers een andere noot horen bij het selecteren ervan, en het doorbladeren van het menu in de juiste volgorde (en met de juiste pauzes) is een originele uitdaging voor de creatieve audiofielen onder ons.

Door de aanwezigheid van precies twee hoofdpersonages leent een spel als ilomilo zich natuurlijk perfect tot een leuke multiplayer-ervaring met coöperatieve gameplay. Jammer genoeg verschilt de multiplayer maar heel weinig van de singleplayer, in die zin dat er maximaal één personage tegelijk mag bewegen en dat die speler het commando moet geven om te switchen naar de andere speler. We hadden hier veel liever gezien dat beide spelers tegelijk met beide personages zouden kunnen bewegen, waardoor de co-op spelmodus veel vlotter en leuker zou geweest zijn. De ontwikkelaar heeft de passiviteit van de niet-actieve speler proberen op te lossen door hem of haar de vliegende sidekicks Oli en Moli te laten controleren, waarmee je aanwijzingen kan geven aan de andere als die vast zou zitten in de puzzel. Offline werkt dit systeem al vrij stroef, maar online zou het quasi onmogelijk zijn om uit de vliegbewegingen van Oli of Moli af te leiden wat je medespeler je nou eigenlijk zou proberen duidelijk te maken. Bij SouthEnd Interactive moeten ze hetzelfde gedacht hebben, want van een online multiplayer is helemaal geen spoor te bekennen.

Vieze smaak in de mond

Aan 800 Microsoft Punten (zo’n tien euro) denken we dat ilomilo op zich aan een faire prijs wordt aangeboden, zeker als je houdt van ruimtelijke puzzels. Voor dat geld krijg je vier hoofdstukken met elk negen puzzels en drie bonuslevels, waar je toch wel even zoet mee zal zijn – zeker als het je bedoeling is om alle collectibles te verzamelen. Eens je dat gelukt is, is de herspeelbaarheid van deze titel niet zo hoog aangezien het oplossen van een puzzel waarvan je de clou al kent nu eenmaal minder kan boeien.

Naast de standaardlevels kan je ook nog een tweedimensionale versie van de game vrijspelen, ilomilo Shuffle, door een speciaal item te veroveren in één van de levels. Uit het hoofdmenu kunnen we ook al afleiden dat er DLC gepland staat voor ilomilo. ‘Autumn Tale’ zal deze uitbreiding gaan eten, en naar verluidt zou ze hoofdstukken vijf en zes toevoegen aan de game en 400 Microsoft Punten gaan kosten. Hoewel we maar al te graag willen verderpuzzelen met Ilo en Milo, kunnen we de vieze smaak in onze mond niet onderdrukken telkens wanneer tegelijk met de release van een game ook al extra betalende content wordt aangekondigd die eigenlijk gewoon deel had kunnen (moeten?) zijn van de originele spelervaring.