REVIEW | Against the Storm brengt een verfrissende bries in de rug

Against the Storm, ontwikkeld door Eremite Games en uitgegeven door Hooded Horse, is een roguelite city-builder die strategische planning combineert met evoluerende gegenereerde uitdagingen. Na een lange Early Access-periode werd de game op 8 december 2023 (eindelijk) officieel uitgebracht. Het verfijnt het “Rainpunk”-concept tot een zorgvuldig vormgegeven, sfeervolle ervaring die je niet buiten van de regen in de drup laat staan. Hoewel dit het debuut is van de studio, toont het spel een indrukwekkende ambitie en onthaal: een veelbelovende eerste donderslag als het ware van een ontwikkelaar die nog volop in ontwikkeling is.

In een wereld geteisterd door eindeloze Blightstorms bouwt de speler tijdelijke nederzettingen in dienst van de Scorched Queen. Elke sessie duurt ongeveer een uurtje en draait om het verzamelen van grondstoffen, het managen van verschillende soorten onderdanen (als in: mensen, harpijen,...) en het voldoen aan koninklijke eisen voordat de tijd opraakt. De druk komt niet van vijanden of natuurrampen, maar van de Ongeduldmeter van de Koningin, die boven elk besluit hangt als een zwaard van Damocles. De kern van Against the Storm ligt in het samenspel tussen soortenspecialisatie en systeem-balans. Mensen, bevers, hagedissen, harpies en (via DLC) kikkers hebben elk hun eigen sterktes: sommigen mijnen sneller, anderen koken beter en weer anderen floreren onder specifieke morele of klimatologische omstandigheden.

Hun behoeften balanceren op het vlak van huisvesting, voedsel en arbeid levert betekenisvolle microbeslissingen op, zeker in combinatie met willekeurige blauwdrukken en “cornerstones” die elke sessie beïnvloeden. Wat de gameplay boeiend houdt, is dat langetermijnplanning steeds ondermijnd wordt. In plaats van in een passieve efficiëntie te vervallen zoals bij klassieke city-builders, is elke nederzetting een verse puzzel met onvoorspelbaar terrein en zich ontwikkelende dreigingen. Glades kunnen broodnodige middelen bevatten, maar ook gevaarlijke vijanden. Vijandigheid van het woud neemt toe naarmate de tijd verstrijkt, waardoor de speelruimte steeds kleiner wordt. Against the Storm voorkomt het logge, repetitieve eindspel van traditionele simulaties door elke run af te ronden op een hoogtepunt; geen eindeloze uitbouw, geen dode momenten.

De gestileerde 2.5D-beelden zijn geïnspireerd op Noorse en high-fantasy esthetiek en tonen dichte bossen, glooiende open plekken en rijkelijk geanimeerde personages. Technisch indrukwekkend is het niet, maar de stijl (zoals in andere iconische roguelikes als Binding of Isaac of Enter The Gungeon) ondersteunt de gameplay uitstekend: duidelijke iconografie, expressieve animaties en thematische samenhang versterken zowel de leesbaarheid als de immersie.

De “Rainpunk”-setting overstijgt nergens zichzelf, maar geeft de game wel een herkenbare, unieke sfeer. De geluidsontwerpen zijn al even functioneel als sfeervol. De sombere strijkers en ritmische percussie onderstrepen de dreiging in elke run. Gebeurtenissen in de glades en bevelen van de koningin worden begeleid door heldere geluidseffecten die de spanning verhogen zonder te overheersen. De afwezigheid van bombastische geluiden laat de atmosfeer langzaam binnen sijpelen: een welkome afwisseling van de overontworpen soundscapes die in veel moderne strategiespellen voorkomen en na een keer of tien-twintig op de zenuwen gaan werken.

De meta-progressie in Against the Storm houdt het scherp. Tussen de runs door ontgrendel je (zoals in elke goede roguelike) upgrades, zoals snellere constructie, nieuwe blauwdrukken of meer gevarieerde beginopties die het gevoel van vooruitgang geven zonder het spel oneerlijk te maken. De werkelijke beheersing komt van het begrijpen hoe de systemen op elkaar inwerken: hoe timing, terrein en materiaalbeheersing slim tegen elkaar uitgespeeld kunnen worden.Toch komen niet alle systemen even goed tot hun recht.

Subsystemen zoals landbouw en blightrot voelen onderontwikkeld vergeleken met de kernmechanieken. Grondstofketens kunnen soms te lineair aanvoelen, en bepaalde strategieën (zoals het volledig ontwijken van vijandigheid) worden op den duur te dominant. Hoewel de variatie indrukwekkend standhoudt gedurende tientallen uren, verdwijnt op een bepaald moment het gevoel van ontdekking doordat de procedurele elementen hun limieten tonen.