Review | Tony Hawk's Pro Skater 3 + 4 is een grindsessie vol nostalgie

Er zijn maar weinig gameseries die zo hard verankerd zitten in de jeugdcultuur van eind jaren ’90 en begin jaren 2000 als Tony Hawk’s Pro Skater. Het was niet alleen een game over skateboarding, het WAS skateboarding, of toch het beeld dat veel jongeren daarvan hadden. Een combinatie van punkrock, graffiti-achtige esthetiek, baggy broeken en een nonchalante afkeer van alles wat naar school, regels of verantwoordelijkheid rook. Het was MTV in speelbare vorm. Wie een remake van die games maakt, weet dat hij niet alleen gameplay moet restaureren, maar ook een tijdsgeest probeert terug te halen. Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4 doet dat deels: technisch en mechanisch is dit een uitstekende heruitgave, een bundel die lekker weg speelt en vol zit met content. Maar cultureel blijft het wat hol klinken, alsof je de juiste akkoorden hoort, maar niet meer met het gebrul van de zanger erbij.

Laten we met het positieve beginnen, want dat is er gelukkig in overvloed. Het gevoel van die eerste run, na het opstarten, is puur nostalgie. Als je ooit deel 3 op de PlayStation 2 hebt gespeeld, herken je meteen het ritme, de structuur, de manier waarop je telkens nét die ene combo probeert te verlengen door een riskante grind. Dankzij de vloeiende animaties, verbeterde physics en modernere besturing speelt het zelfs beter dan toen. Manuals, reverts, wallplants: ze zitten er allemaal in en voelen natuurlijker dan ooit. Deel 3 geldt voor velen als het hoogtepunt van de reeks en dat wordt hier bevestigd. Of je nu probeert om de Sick Score te halen, alle S-K-A-T-E letters verzamelt of de geheime videotape weet te vinden; Je zit voortdurend in een fijne loop van plannen, uitvoeren, falen, opnieuw proberen en uiteindelijk slagen. En dan meteen weer een run starten, omdat je ergens nog 100 dollar mist voor een stat boost.

Deel 4 is op technisch vlak net zo goed aangepakt, maar inhoudelijk is er een opvallende keuze gemaakt: de oorspronkelijke opzet, een open structuur zonder tijdslimiet waarin je opdrachten accepteerde van NPC’s, is hier compleet omgebouwd naar het klassieke twee minuten durende format. Opnieuw leuk om te spelen, zeker in deze moderne versie, maar je verliest wel iets. In het origineel was deel 4 een duidelijke koerswijziging: het legde de basis voor latere games als Underground, waarin verhalende elementen en meer vrijheid centraal stonden. Dat alles is nu weg, vervangen door kortere sessies en meer focus op scoren en verzamelen. Een betere game, mogelijk, maar geen betere remake.

Dat geldt voor meer dingen. De manier waarop de game met zijn eigen geschiedenis omgaat, voelt dubbel. Aan de ene kant is er respect voor de basis: de originele levels zijn met zorg nagemaakt en wie de oude games kent, zal met plezier zien hoe vertrouwd alles aanvoelt. Aan de andere kant probeert de game zich ook te nestelen in het heden. Er zijn nieuwe skaters toegevoegd, moderne merken in de kleding en schoenen en ook de soundtrack is deels aangepast. Daarin schuilt een spanning: de nieuwe invloeden voelen niet als een natuurlijke evolutie van de oorspronkelijke cultuur, maar eerder als een gehaaste rondgang langs een paar winkels en merken die vandaag ‘skate’ uitstralen. Alsof de game zegt: “We willen erbij horen,” maar niet meer precies weet waar het eigenlijk over ging. Het is moeilijk om de vinger op te leggen, maar het rebels-randje, die vibe van ‘dit is niet voor volwassenen’, is grotendeels verdwenen. Wat overblijft is een smakelijke heruitgave met een veilige, gladde afwerking.

Gelukkig is de kern nog steeds ijzersterk. De manier waarop levels zijn opgebouwd, met een mix van verticale ramps, rails en geheime doorgangen, maakt dat je voortdurend in beweging blijft. Er zijn ook nieuwe levels toegevoegd die verrassend goed passen bij de rest. Dit is een knappe prestatie van ontwikkelaar Iron Galaxy, die duidelijk de essentie van de gameplay van THPS begrepen heeft. Nieuwe verzamelobjecten, zoals geheime decks en alternatieve routes, geven oude gebieden opnieuw waarde. Je creëert ook je eigen skater, die je via gevonden cash en stat-ups kunt verbeteren, wat zorgt voor een aanhoudend gevoel van progressie. Alles bij elkaar zit er enorm veel speelplezier in de singleplayer, zeker voor wie graag levels volledig uitspeelt en alle doelen wil halen.

De multiplayer is vermakelijk, maar mist wat finesse. Je speelt online tegen anderen in klassieke modi, zoals Trick Attack en Combo Mambo, maar je kunt niet stemmen op levels of een playlist samenstellen. De game kiest alles willekeurig, wat het gevoel geeft dat je een attractie inloopt zonder te weten waar je uitkomt. De toevoeging van H-A-W-K (een soort verstoppertje met letters) en Free Skate (vrij rondrijden met anderen) zijn leuke variaties, maar voelen meer aan als extraatjes dan als volwaardige speerpunten. Er zit plezier in, zeker met vrienden, maar het mist de scherpe randjes die THPS vroeger juist zo levendig maakten.

De Create-A-Park-modus verdient wel een compliment. Die is gebruiksvriendelijker dan ooit en laat spelers relatief eenvoudig eigen skateparken bouwen en delen. Nu nog wachten op een creatieve community die er het beste uithaalt. Want zelf een goed park maken blijft namelijk lastig, maar het systeem geeft je in elk geval genoeg mogelijkheden om dat te proberen.