PILE OF SHAME | 28. Desperados III (2020)

Een gedocumenteerde poging van Uberkamper om zijn persoonlijke Pile of Shame tot nul te herleiden.

Uberkamper nam bij het begin van dit jaar het goede voornemen om zijn persoonlijke Pile of Shame te reduceren tot een vers geploegde akker in de polders van de Moeren (tot nader order nog steeds het meest vlakke stuk land van Vlaanderen).

28. Desperados III (2020)

Opgelet: deze tekst bevat spoilers!

In het Wilde Westen vecht een vrouw voor het voortbestaan van haar boerderij wanneer een corrupte ondernemer om een of andere onnozele reden een spoorlijn dwars door haar voordeur wil trekken. Ondertussen wil een man wraak nemen op een bandiet genaamd Frank - een huurling van de spoormaatschappij en tevens een indrukwekkende klootzak - die hem als kind verantwoordelijk maakte voor de dood van zijn eigen vader / broer. Samen binden ze de strijd aan tegen hun gemeenschappelijke vijand. Dat is woord voor woord het plot van de iconische western ‘Once upon a time in the West’ en niet toevallig ook het verhaal van Desperados III. De makers van het spel gaven grootmoedig toe dat ze de bedoeling hadden om een eerbetoon aan de film te maken, maar het heeft natuurlijk ook voordelen om schaamteloos misbruik te maken van een sterk verhaal dat iedereen al kent. Beter goed gestolen dan slecht verzonnen zegt Uberkamper hierbij - terwijl hij poker speelt in zijn favoriete saloon - en als het plot er al ligt komt er bovendien tijd en geld vrij om een beter spel te maken.

Overigens duiken doorheen het spel nog talloze verwijzingen op naar andere films die zich afspelen in heel de verzonnen microkosmos van Amerika in de 19^e eeuw. Zo staat er ergens de kar geparkeerd waarmee Django en zijn tandheelkundige spitsbroeder door het wilde westen zijn getrokken en worden twee personages in het laatste hoofdstuk de linker- en rechterhand van de duivel genoemd, wat een knipoog is naar Bud Spencer en Terrence Hill in ‘They call me trinity”. Alleen al de ontelbare referenties naar het genre maken van Desperados III een boeiende ontdekkingstocht.

Naast het beproefde plot, bouwt Desperados III ook zonder voorbehoud voort op de fundamenten van het inmiddels stokoude Commandos: Behind Enemy Lines (1998, dat onder de naam Commandos: Origins in 2025 opnieuw werd uitgebracht). Wel is doorheen de jaren het comfort enorm toegenomen waarmee cowboys, soldaten of desgewenst samoerai (Shadow Tactics: Blades of the Shogun, 2016), ongemerkt door uitgestrekte levels kunnen sluipen. In de wat meer zenuwslopende avonturen uit de beginjaren resulteerde elke verkeerd aangeklikte pixel in de mobilisatie van een volledig regiment SS Panzergrenadiers, wat verdere progressie doorheen het level doorgaans onmogelijk maakte. In Desperados III daarentegen zijn er meestal meerdere manieren om vijanden af te leiden of onschadelijk te maken en zijn er vaak ook meerdere routes om een doel te bereiken. Ook de bijna lachwekkende munitieschaarste van de scherpschutter uit de eerste Commandos is in Desperados III volledig verleden tijd. Het is zelfs mogelijk om acties op voorhand te plannen en tegelijkertijd te laten uitvoeren en zelfs om nietsvermoedende tegenstanders her en der tragisch te laten omkomen in onfortuinlijke ongevallen zonder dat er een algemeen alarm wordt afgekondigd. Of dat laatste nu komt omdat er in het Wilde Westen nog geen preventieadviseur bestond laat Uberkamper in het midden, maar zeker is wel dat het voor gamers toch allemaal veel meer ontspannen aanvoelt dan in de ruwe beginjaren van het genre.

Vuige desperados elimineren vraagt evenwel niet enkel de creatieve inzet van tijd en middelen, maar ook de oprechte toewijding aan het zaaien van dood en verderf. Wanneer Cooper en zijn vrienden als wraakengelen neerdalen op een level dan raakt dat al snel bezaaid met lijken en de grond doordrenkt van het bloed. Cooper aarzelt geen moment om alles wat op zijn pad komt letterlijk een mes in de rug te steken, terwijl zijn al even pathologisch wraakzuchtige vrienden gretig gebruik maken van wreedaardige middelen zoals: dodelijk vergif, een sikkel om ingewanden uit iemand te snijden, een berenval die Bianca heet en een gigantische schop in de kloten door een vrouw die een moment eerder nog vriendelijk glimlachte. Dat laatste is uit het leven gegrepen en dat komt veel harder aan. Het Wilde Westen heeft natuurlijk een zekere reputatie, maar het virtueel bloedbad dat Cooper in zijn kielzog achterlaat, deed Uberkamper bij momenten toch even twijfelen of deze wel aan de juiste kant van de geschiedenis staat. Jammer van de dood zijn vader natuurlijk, maar soms is het goed om dit soort dingen ook gewoon even los te laten of eens langs te gaan bij iemand om erover te praten.

Dat blijkt nog wat duidelijker wanneer het ultieme duel tussen Cooper en Frank een relatief gestileerd en gemoedelijk verloop kent in klassieke cowboystijl. Dat slaat als een tang op een varken in vergelijking met het voorafgaande bloedbad en doet toch onwillekeurig de vraag rijzen of al dat volk echt gewelddadig om het leven moest worden gebracht, om bij de laatste booswicht alsnog even halt te houden en zorgvuldig te gaan mikken naar elkaar. In die andere filmklassieker – The Good, the Bad and the Ugly – wordt de relativiteit van al dat menselijke streven naar bezit of wraak gesymboliseerd door de bloederige veldslag tussen twee legers waar iedereen in verzeild raakt en door aansluitend de laatste scène te verplaatsen naar een oud kerkhof. Dat kerkhof is er nog steeds in Desperados III, maar het is ergens onderweg getransformeerd van symbool van de zinloosheid van elk menselijk streven naar het bijtend cynisme van een spel om wraak en macht dat enkel verliezers kent.

Misschien zou een volledig vredelievend arsenaal aan bandiet-bestrijdende middelen met bijhorende beloningen en verwezenlijkingen wel een mooie en ongebruikte toevoeging kunnen zijn aan het genre. De herspeelbaarheid van Desperados III is nu reeds niet gering, maar voor een volgend spel zou de combinatie van enerzijds een onbeperkt moorddadig spelverloop en anderzijds de inzet van een niet dodelijk wapenarsenaal op die manier zelfs twee totaal verschillende manieren van spelen kunnen opleveren en dus ook motiveren om het spel twee maal door te spelen.

Helaas blijkt vandaag dat de steeds toenemende kwaliteit van dit soort games, niet echt voor betere verkoopcijfers zorgt en dat ontwikkelaars die zich aan het genre wagen de neiging hebben om regelmatig failliet te gaan. De interesse voor het genre is bij heel wat spelers – geheel ten onrechte - eerder beperkt, terwijl de kwaliteiten ervan inmiddels staan als een huis en er nog talloze ongebruikte settingen liggen te wachten. Uberkamper kan maar hopen dat steeds meer gamers het licht zullen zien.

Desperados III (2020)

Pro

- Prettig verhaal en vlotte gameplay
- Goed uitgewerkte personages die veel met elkaar interageren
- Tal van verwijzingen naar Westernklassiekers
- Voorlopig hoogtepunt in het genre

Contra

- Plot blijft wat hangen in wraakporno

Wie is Uberkamper?

Uberkamper. Zijn van nature trage en beschouwende speelstijl lijkt zozeer op "campen"  dat besloten werd deze doorgaans pejoratieve nomenclatuur als eretitel te adopteren. De variant met "K" i.p.v. "C" bleek evenwel ongelukkigerwijze naar het Duitste woord voor vechten te verwijzen, eerder dan naar het Engelse woord voor Kamperen. "Uber", eveneens aan het Duits ontleend, betekent dan weer: alles en iedereen overtreffend. Dat is natuurlijk, laat ons eerlijk zijn, de enige manier om een spel te spelen. Uberkamper kan dus evenzeer verwijzen naar het overtreffende vermogen om stil in een hoek te liggen en te wachten tot het spel gedaan is, als naar degene die het speelveld overheerst en domineert. De beiden zijn correct.