De 4Gamers Top 5 van 2025 - YoniVL

Het gamejaar zit er bijna op en dus is het tijd om terug te blikken. In deze reeks laten we de 4Gamers-redactie aan het woord met hun persoonlijke Top 5 van het afgelopen jaar. Deze keer is het de beurt aan YoniVL.

5. Blue Prince

Blue Prince is één van die games die eigenlijk niet voor mij gemaakt zijn. Ik heb te weinig geduld om puzzels op te lossen en ik kan slecht overweg met random generated content. Ik heb me dus heel vaak gestoord aan de gameplay loop van Blue Prince en ik geef ook grif toe dat ik het nooit echt helemaal heb uitgespeeld. Dat wil echter niet zeggen dat ik me er niet mee geamuseerd heb.

Blue Prince heeft met recht en reden heel wat hype gekregen. De hoeveelheid content die in die relatief kleine game gepakt zat, was indrukwekkend. Net als de diepgang in alle verschillende puzzels. Tot op de dag van vandaag kom ik hier en daar nog wel eens een filmpje tegen waarin iemand uitlegt hoe er opnieuw een of ander geheim is ontdekt in de wereld van Blue Prince. Er zijn maar weinig games waarmee ik zo’n grote haat-liefdeverhouding heb gehad en alleen al daarom verdient het een plekje in mijn top 5 van het jaar. En wie weet, misschien speel ik het ooit wel eens helemaal uit.

4. Octopath Traveler 0

Octopath Traveler 0 is een game die net op het nippertje nog in mijn top 5 van 2025 is geglipt. Ik heb nooit de eerste twee games in de reeks gespeeld en als ik de review niet had gekregen, was deze waarschijnlijk ook op de backlog beland. Gelukkig heb ik het in de laatste weken van het jaar toch nog kunnen spelen (en speel ik het nog steeds op moment van schrijven), want het is een echt pareltje.

Octopath Traveler 0 is het type RPG dat de juiste balans vindt tussen voldoende diepgang en relatieve eenvoud. Je kan heel wat kanten op met de gameplay, maar dat hoeft ook helemaal niet. Wil je toch eens alles over een compleet nieuwe boeg gooien, dan kan dat zonder problemen. Hetzelfde geldt een beetje voor het verhaal en de wereld. Je kan er voor kiezen om gewoon het grote verhaal te volgen, maar dan mis je wel alle kleine verhaaltjes die overal in de wereld verspreid zitten. Het zorgt er voor dat na tientallen uren ik nog altijd met veel plezier even aan de slag ga met Octopath Traveler 0, om hier en daar een zijmissie af te werken of om Wishvale, het dorpje waar alles rond draait, uit te bouwen.

3. Split Fiction

Hazelight Studios heeft al een aantal keren bewezen dat het heel goed weet hoe het een co-op game moet maken en vooral door It Takes Two waren de verwachtingen voor Split Fiction heel hoog. Gelukkig werden die ook zonder problemen ingevuld. Hazelight Studios is daarbij vooral een meester in het creëren van een bijna ontelbaar aantal verschillende soorten gameplay binnen één en dezelfde game.

Het straffe is daarbij vooral dat al die verschillende types gameplay ook gewoon heel goed zijn. Er zijn ontwikkelaars die er met moeite in slagen om één soort gameplay goed te laten werken. Hazelight Studios doet het elke level opnieuw, en dan nog eens voor twee spelers, die zich allebei moeten amuseren. Het verhaal in Split Fiction is misschien dan weer iets minder goed dan dat van It Takes Two, maar het is zeker en vast niet slecht en in een wereld die overrompeld wordt door AI is het bovendien bijzonder relevant.

2. Death Stranding 2: On the Beach

Kojima, you love him or you hate him. Na de eerste Death Stranding noemde een deel gamers hem nog maar eens een genie. Een ander deel had het over een oersaaie walking simulator. En als fan van beide delen en over het algemeen fan van Kojima-games, kan ik geen van beide groepen ongelijk geven.

Met Death Stranding 2: On the Beach moet ik de ‘walking simulator’-mensen echter wel ongelijk geven. Kojima is er in geslaagd om de kracht van het eerste deel te behouden, terwijl de saaiste elementen uit de eerste game verdwenen zijn. Je krijgt sneller meer bewegingsvrijheid en tools ter beschikking, waardoor het tempo iets hoger ligt dan in de eerste game. Daardoor is Death Stranding 2 echt een absoluut pareltje geworden.

Ook audiovisueel is Death Stranding 2 misschien wel de beste game van het jaar, met prachtige graphics en ook een soundtrack die in de desolate wereld van de game en het toch wel hartverscheurende verhaal, er met momenten echt inhakt.

1. Ghost of Yotei

Een game die niet verrassend mijn favoriete game van het jaar is. Ik was al immens fan van Ghost of Tsushima (het is één van de weinige games die ik meer dan één keer heb gespeeld) en zag heel erg uit naar Ghost of Yotei.
Al van bij de eerste minuten had de game me dan ook in zijn greep, maar ik had ook niet anders verwacht om eerlijk te zijn. Jin was in Tsushima een bijzonder sterke protagonist, maar met Atsu heeft Sucker Punch opnieuw een ijzersterk personage neergezet, dat ondanks de relatief gelijkaardige motivering van wraak, toch heel anders aanvoelt dan in de eerste game.

Het strafste is vooral hoe de ontwikkelaar de kritiek op de eerste game quasi perfect heeft weten te verwerken. Over Tsushima werd gezegd dat het allemaal wat leeg aanvoelde en dat kan je van Yotei echt niet meer zeggen. Ik heb me alvast geen seconde verveeld en door de nodige aanpassingen in de gameplay blijft Yotei ook steeds opnieuw verrassen. Ghost of Yotei is dan ook niet zomaar één van de drie enige games waar ik ooit de moeite heb gedaan om de platinum trophy te halen en dat is zowat het grootste compliment dat je van mij kan krijgen.