REVIEW | Towa and the Guardians of the Sacred Tree bruist van het leven

Towa and the Guardians of the Sacred Tree vervoegt de rangen van het roguelike genre, dat populairder is dan ooit. Kan de game zich genoeg onderscheiden in een genre met ijzersterke games als Hades, Balatro of zelfs Dave the Diver?

We bevinden ons in het slaperige dorpje Shinju, dat beschermd wordt door een god met dezelfde naam en diens onsterfelijke kind Towa. In de buitenwereld is de kwade god Magatsu echter op tocht om de wereld te vernielen en spreid donkere miasma waaruit een leger monsters genaamd Magaori komen. Towa en haar acht compagnons die bekendstaan als de Prayer Children staan in voor de veiligheid van het dorp. Tijdens een van hun laatste tochten worden de Prayer Children naar het einde der tijden gestuurd door Magatsu. Nu moeten ze eropuit trekken om genoeg mana te verzamelen om terug te keren en Towa weer te helpen met de strijd tegen het kwaad.

Het spel begint met twee fases, Towa in Shinju enerzijds en de Prayer Children en hun zoektocht naar mana anderzijds. Wanneer genoeg van hen terugkeren, kan je ook weer op tocht om Magaori en Magatsu in het heden op te jagen. In het dorp kan je de verschillende personages sterker maken door nieuwe zwaarden te creëren, stat points toe te wijzen, power ups te equippen,... Wanneer je klaar bent voor de strijd kan je kiezen welk strijdpad je gaat betreden. Je kiest telkens 1 personage dat zal dienen als “zwaard” of tsurugi, en een ander dat de “staf” of kagura is. Elk personage heeft zijn eigen line-up van DPS moves voor zijn rol als tsurugi of magische spreuken als kagura. Je kan de verschillende prayer children en Towa naar believen combineren, al hebben sommige personages meer synergie dan anderen. Een kagura die zwevende ballen elektriciteit rond zich heeft zweven gaat natuurlijk beter werken met een tsurugi die dicht bij de vijand komt dan een langeafstandsvechter.

De tochten volgen het gewoonlijke roguelike stramien, je gaat een reeks van willekeurige gebieden in, verslaat de magaori, krijgt een beloning en je kiest de volgende kamer aan de hand van de beschikbare beloningen. Dit kunnen graces zijn waarmee je je team sterker maakt tijdens de huidige run, bepaalde mineralen die je in Shinju gebruikt om sterker te worden of je bezoekt speciale ruimtes zoals de winkel, restaurant of de warmwaterbronnen. Na een aantal kamers krijg je een sterkere boss fight, waarna je naar een nieuw gebied gaat. Heb je genoeg bazen verslaan, dan is het tijd voor de eindbaas van die run. Versla je die, dan is het tijd voor het mana ritueel, keer je terug naar Shinju en kan Towa de mana gebruiken om de tijd vooruit te spoelen waardoor Shinju en zijn bewoners kunnen groeien. Het volgende pad dat je dan neemt is dan weer een stap moeilijker.

Het verhaal maak je dus vooral mee door de verschillende time leaps en de gesprekken die de Prayer Children hebben wanneer ze op pad zijn. Maar ook net die kleine glimpsen van lore zijn boordevol charme. Elk van de Prayer Children heeft zijn eigenaardigheden die gaandeweg ter sprake komen. De interacties tussen de verschillende personages zijn ook telkens extreem charmant. Maar ook de NPC's in Shinju zelf bruisen van het leven, en met elke timeskip leer je weer wat meer over de onderlinge relaties in het dorp. 

Wat ook meteen opvalt is de prachtige grafische stijl. Stilistisch valt het redelijk goed te vergelijken met Ōkami, we krijgen een prachtige blend van manga met klassieke Japanse invloeden doorheen het spel. Wanneer je van gebied wisselt tijdens een excursie krijg je een prachtige achtergrond te zien van het volgende gebied. De blend van menselijke en antropomorfe personages heeft dan weer een enorm kleurrijke cast als gevolg. Dit mag dan nog eens gepaard gaan met een prachtige klassiek Japans geïnspireerde soundtrack, met als resultaat een spel dat een streling is voor de zintuigen.