REVIEW | The Outer Worlds 2 - Fallout in space, again.

Obsidian Entertainment, meest bekend van titels als het legendarische Fallout: New Vegas en de originele The Outer Worlds (2019), levert met The Outer Worlds 2 nu het langverwachte vervolg af. Deze sequel bouwt voort op het universum van de eerste game, maar verplaatst de actie naar een nieuw sterrenstelsel en introduceert een nieuw hoofdpersonage binnen een machtsstrijd tussen intergalactische multinationals en koloniale rifts. Denk aan ruime keuzevrijheid, duistere satire en soepele actie; om kort samen te vatten, de goeie Fallout, maar in de ruimte en met hier en daar een vleugje Bioshock.

In de eerste grote paragrafen valt het op hoe the Outer Worlds 2 de fundamenten van zijn voorganger respecteert: scherpe dialogen, keuzemomenten met maatschappelijke bite, satirische toon... Maar er is duidelijk gewerkt aan upscaling: grotere omgevingen, meer wapens, meerdere companions, verbeterde visuals. De eigen sfeer van dystopisch bedrijfsculturele sci-fi blijft aanwezig, en voor wie de eerste game waardeert is dit een vertrouwde, doch bredere ervaring.

Wat direct in het oog springt is de techniek en presentatie. Unreal Engine 5 zorgt voor fraaie licht, schaduw en omgevingsdetails die de kolonies visueel overtuigend neerzetten. Animaties van personages en gezichtsuitdrukkingen zijn sterker (minder plastic-achtig) dan voorheen, en de omgevingen hebben meer structuur en variatie. Desondanks voelt de schaal dus groter, maar de details zijn niet altijd proportioneel beter: nuanceverlies sluipt in wanneer je veel moet lopen of grote verbindingsgebieden passeert.

Het combat systeem is gelukkig iets verder verfijnd want waar de eerste game eerder een lichtere shooter RPG was, legt deze opvolger iets meer nadruk op de actie en gevechten: twee companions tegelijk, vaardigheidsbomen, en het vermogen te wisselen tussen first en third person perspectief maken het geheel flexibeler. De wapens voelen solide, de impact is aanwezig, en de mix van stealth, schieten, dialogen en keuzemomenten werkt: je voelt effectieve keuzes in speelstijl en er zijn er meerdere goede, effectieve zodat niet iedereen pakweg een stealthsniper moet spelen. Dat gezegd zijnde: de shooter laag voelt niet radicaal anders dan veel moderne actie RPG’s; het is solide, maar soms een beetje te veilig en klassiek voor een space-age spel.

De narratieve structuur is interessant opgebouwd: je begint in een rol van de Earth Directorate agent (de “Commander”) en krijgt al snel te maken met een missie die misloopt, rifts verschijnen, facties botsen, en één (spoiler alert, maar is letterlijk de tutorial) gefaalde missie later ben je al betrokken in het voorkomen van een universele ramp. Dit zorgt voor momentum en urgentie, maar op bepaalde momenten voelt de verhaallijn wat voorspelbaar en fragmentarisch: de wereld is rijk aan satirische vondsten, maar de grote boog mist soms het échte drama of verrassing effect. Soms is het wat té en voelt het alsof je bijna een parodie aan het spelen bent in plaats van een sequel.

Keuzevrijheid en gevolgen – een pijler van Obsidian – zijn verbeterd, maar er blijft een zekere mate van belofte die net niet volledig wordt waargemaakt. Er zijn duidelijke takken in het verhaal, verschillende speelstijlen worden ondersteund en je keuzes voelen zwaarder dan in veel genregenoten. Maar soms wekt de game de indruk meer te tonen dan het door de speler te laten gebeuren: je voelt de vrijheid, maar de wereld reageert niet altijd proportioneel. Als we kijken naar bijvoorbeeld een Fallout: New Vegas, waar de keuze van de speler vaak radicaal tegenovergestelde uitkomsten heeft voor de speelwereld, voelt ook dit weer iets te veilig.

De omgevingen en wereldopbouw verdienen lof. Het sterrenstelsel Arcadia voelt als een logische maar visueel overtuigende stap verder: koloniale steden, woestijnen, ruïnes, megacorporatiecomplexen. De variatie is goed, en het ontwerp zet je regelmatig voor puzzels, verborgen routes of onverwachte ontmoetingen. Daarbij komt de third person optie als welkome toevoeging: iets wat fans hadden gevraagd sinds deel één dus puntjes hier om goede suggesties van fans op te volgen. Klein puntje van kritiek hier: het gebrek aan kaart  of navigatie hulp is soms frustrerend, en de schaal lijkt soms niet gesteund door logica in wereldopbouw of verbindingszones.

Qua speelduur en opbouw maakt de game een goede indruk. Het gros van spelers zal 25-35 uur bezig zijn voor de hoofdverhaallijn, met veel extra’s voor wie heel Arcadia wil ontdekken of alle zijmissies wil doen. De pacing is beter afgemeten dan in de eerste game en voelt consistenter qua kwaliteit. Het is geen gigantische open wereld die je overweldigt, maar groot genoeg om de doorsnee commandant zijn/haar ambities te vervullen.

Technisch gezien zijn er echter ook kanttekeningen. Op launch versies worden meldingen gedaan van bugs, performance dipjes op bepaalde hardware, en een enkele keer visuele oneffenheden (het blijft Obsidian). Het is duidelijk dat de schaal is vergroot, maar daarmee ook de potentie voor ongelijke kwaliteit binnen omgevingen. Ook is de prijsstelling vooraf voer voor discussie: het spel werd aanvankelijk aangekondigd voor 79,99 euro, later bijgesteld naar 69,99 euro, wat het spanningsveld tussen ontwikkelingskosten en marktwaarde illustreert.Voor spelers met hardware van vorig jaar kan de ervaring minder soepel zijn; top tier visuals vereisen ook top tier hardware.

De toegang en extra’s maken het geheel (theoretisch) aantrekkelijk: dit spel is beschikbaar op launch in Game Pass voor Xbox en pc, wat direct een brede spelersbasis opent. Voor Xbox Game Pass dien je wel 100% een Xbox Controller en niets anders te hebben, wat niet eenvoudig is nu Microsoft de samenwerking heeft stopgezet met veel Belgische groothandels en game speciaalzaken. Voor nieuwkomers is dit een prima instap, zonder dat je persé deel één moet gespeeld hebben, want het verhaal staat op zichzelf. Dat gezegd zijnde: fans van deel één zullen merken dat het geheel vertrouwd én toch iets anders voelt, en dat verschil is voldoende om te boeien, maar niet radicaal te verrassen.