Er zijn gamepersonages die hun tijd gehad hebben, er zijn iconen die gewoon blijven bestaan en dan heb je Donkey Kong, een geval apart. Sinds zijn geboorte als tonnen gooiende schurk in 1981, is de grote gorilla al door heel wat transformaties gegaan. Eerst als rivaal van Mario, toen als jungleheld in de legendarische Country-trilogie van Rare en later onder de hoede van Retro Studios als side-scrolling powerhouse. Maar Donkey’s avonturen in 3D waren altijd al een gevoelige snaar. Dat is nu ten einde! Donkey Kong Bananza is niet alleen een glorieuze terugkeer van het personage, het is ook een schoolvoorbeeld van hoe je een franchise heruitvindt zonder dat ze haar ziel verliest. Dit is geen simpele apenstreek, want Nintendo toont hiermaa haar meest creatieve en experimentele kant.

Wie vreesde dat Bananza een Super Mario Odyssey met een harig uiterlijk zou worden, mag op beide oren slapen. Ja, het komt uit dezelfde stal en ja er is herkenning te vinden in de open level structuur en de rijke interactiviteit. Maar de toon, het ritme en vooral de mechanics zijn een heel ander beest. Waar Mario dartelt, rolt Donkey. Waar de loodgieter acrobatisch danst, sloopt de gorilla met gewicht en precisie. Bananza gaat niet over springen, het gaat over slopen en graven. Je kunt het terrein letterlijk en figuurlijk naar je hand zetten. Het is een game over destructie, maar dan met een creatief hart dat klopt als een snaredrum in een jungle beat.

In een markt vol met opgeblazen (ugh) open-world games en checkboxing maakt Eriksholm: The Stolen Dream meteen indruk door met minder méér te doen. Na de ene AAA-miskleun na de andere valt het wederom op de schouders van een Indie-studio om leuke games te maken die spelers effectief willen spelen. In dit geval de kleine maar ambitieuze River End Games (een team van slechts 18 mensen): deze komt het isometrische stealth-avonturengame binnen met stijl, zelfvertrouwen en een cinematische visie die je zou verwachten van bijvoorbeeld een IO Interactive (Hitman). Visueel ronduit verbluffend en mechanisch solide, wil het spel een persoonlijk, politiek en emotioneel geladen verhaal vertellen in een fictieve Scandinavische stad op de rand van revolutie. En dat lukt ze nog grotendeels ook.

Vanaf het eerste moment dat je de stad Eriksholm betreedt, toont de game zijn kracht in sfeer en wereldopbouw. Elke kinderkop, steegje en industriële gevel is met obsessieve precisie vormgegeven. Aangedreven door Unreal Engine en MetaHuman-technologie bereiken de cutscenes een niveau van realisme dat je zelden ziet buiten de allergrootste franchises. Lipsyncing is nagegoeg perfect, gezichtsuitdrukkingen vol nuance...er zit een ingetogen menselijkheid in de dialogen ook die realisme en menselijkheid aan de dag brengt zoals kundige acteurs deze zouden brengen (is al even geleden, weten we).

Against the Storm, ontwikkeld door Eremite Games en uitgegeven door Hooded Horse, is een roguelite city-builder die strategische planning combineert met evoluerende gegenereerde uitdagingen. Na een lange Early Access-periode werd de game op 8 december 2023 (eindelijk) officieel uitgebracht. Het verfijnt het “Rainpunk”-concept tot een zorgvuldig vormgegeven, sfeervolle ervaring die je niet buiten van de regen in de drup laat staan. Hoewel dit het debuut is van de studio, toont het spel een indrukwekkende ambitie en onthaal: een veelbelovende eerste donderslag als het ware van een ontwikkelaar die nog volop in ontwikkeling is.

In een wereld geteisterd door eindeloze Blightstorms bouwt de speler tijdelijke nederzettingen in dienst van de Scorched Queen. Elke sessie duurt ongeveer een uurtje en draait om het verzamelen van grondstoffen, het managen van verschillende soorten onderdanen (als in: mensen, harpijen,...) en het voldoen aan koninklijke eisen voordat de tijd opraakt. De druk komt niet van vijanden of natuurrampen, maar van de Ongeduldmeter van de Koningin, die boven elk besluit hangt als een zwaard van Damocles. De kern van Against the Storm ligt in het samenspel tussen soortenspecialisatie en systeem-balans. Mensen, bevers, hagedissen, harpies en (via DLC) kikkers hebben elk hun eigen sterktes: sommigen mijnen sneller, anderen koken beter en weer anderen floreren onder specifieke morele of klimatologische omstandigheden.