Kingdom Come: Deliverance II doet wat weinig sequels nog durven: verder bouwen zonder te vereenvoudigen. Deze sequel blijft onverbiddelijk trouw aan zijn roots: historisch realisme, (soms tergend) trage opbouw, een uitdagend combatsysteem (alsof u er zelf bij was, maar met de vaardigheden van de meeste spelers en niet Henry) maar gooit daar in deze uitbreiding, Mysteria Ecclesiae (“Mysteries van de kerk”), een nieuw element bovenop: het innerlijke conflict. De strijd speelt zich dit keer niet enkel af in prachtige, échter dan échte bossen of stoere burchten, maar in de biechtstoel, twijfel, dogma en geloof. Na een hoofdspel waarin fysieke overleving centraal stond, schuift deze uitbreiding thema’s als zonde, schuld en kerkelijke macht naar voren. Dat levert niet alleen nieuwe missies en locaties op, maar ook een ander tempo en moreel gewicht. Voor wie de vorige titels doorspartelde (skippen ging niet echt) , kan deze uitbreiding aanvoelen als een passende, verdiepende epiloog. Maar voor wie zoekt naar klassieke actie-RPG-structuren (ketter!), kan het een boetetocht zijn.

Na de gebeurtenissen van het hoofdverhaal (kleine spoiler alert) is Henry geen boerenknecht of veredelde lijfwacht meer, maar een lagere edelman met verantwoordelijkheden en land.  Toch begint Mysteria Ecclesiae met een reset die sommigen zal frustreren: je wordt opnieuw ontdaan van controle, in een klooster regio waar ketterse stromingen de kop opsteken. Vanuit een abdij in Vysočina moet je infiltreren, observeren en oordelen over geestelijken die misschien meer geloven in macht dan in God (echt waar). Het verhaal leunt zwaar op dialogen, ondervragingen en interpersoonlijke keuzes; geen heroïsche heldendaden of bandiet#12738 een zwaar door zijn keel rijgen, wel subtiele confrontaties en ethische spanning. In plaats van nieuwe wapens krijg je...nieuwe overtuigingen. Het is een stijlbreuk met het hoofdspel, maar één die thematisch onderbouwd is. Een ambitieuze opzet die niet zonder risico is: sommige spelers zullen het gebrek aan klassieke progressie als een stap terug ervaren. 

Anno 117: Pax Romana is eindelijk uit en het voelt alsof Ubisoft een klassieke Anno in een gloednieuw jasje heeft gestoken. Voor wie ooit Anno 1800 speelde, voelt dit als thuiskomen, maar dan met genoeg verrassingen om je urenlang te boeien. Het is een spel dat je niet zomaar even uitzet: de economie, de diplomatie en de stadsplanning vragen om constante aandacht en dat is precies wat de charme van de serie altijd is geweest,

Het eerste dat opvalt aan Anno 117 is de setting. We stappen terug naar het jaar 117 na Christus, het hoogtepunt van het Romeinse Rijk onder keizer Trajanus. Latium, het hart van het rijk, biedt de vertrouwde klassieke Anno-ervaring: steden uitbouwen, markten beheren, goederen produceren en exporteren. Alles voelt logisch en vloeiend aan, van de manier waarop je straten aanlegt tot hoe je productie- en handelsketens optimaliseert. Maar wat dit deel echt uniek maakt, is Albion. Dit is het verre noordwesten van het rijk dat we herkennen als Groot-Brittannië. Daar verandert alles: de moerasachtige eilanden dwingen je om keuzes te maken over landgebruik, bevolking en cultuur. Ga je voor volledige romanisering, met marmeren gebouwen en keizerlijke orde, of respecteer je de keltische tradities en bouw je een geïntegreerde samenleving? Beide keuzes hebben concrete gevolgen voor handel, diplomatie en beschikbare grondstoffen.

Bandai Namco’s Katamari-franchise staat al twintig jaar synoniem voor absurde, verslavende chaos. Once Upon a Katamari is het eerste volledig nieuwe hoofdstuk van de serie sinds lange tijd en grijpt terug naar de klassieke formule die fans van het origineel op de PS2 leerden liefhebben: je bestuurt de Prince, rolt een katamari door elk level en slokt alles op dat kleiner is dan je katamari om uiteindelijk een steeds grotere bol te creëren. Het is eenvoudig in concept, maar met een bizarre charme en een absurditeit die nog altijd werkt.

Het verhaal is zoals je van Katamari verwacht: de King of All Cosmos heeft wederom iets verknoeid en stuurt de Prince door de tijd om het universum te herstellen en nieuwe sterren te creëren. Hierdoor reist je katamari door diverse historische periodes, van het feodale Japan tot het oude Griekenland en de prehistorie, met telkens een andere mix van objecten om op te rollen. Het concept van het tijdreizen voelt verfrissend aan en biedt leuke visuele variatie, terwijl de typische humor van de serie intact blijft.